Een christelijke jihad?
Kim ter Berghe • 92 - 2016 • Uitgave: 9
Mijn studenten, jonge tieners, waarvan de meesten uit christelijke gezinnen komen, hadden er ook van gehoord: de aanslagen in Brussel. Al wisten ze niet precies waar dat lag. De dreiging was nog ver weg, maar sommigen waren zich ervan bewust dat ook in Zuid-Korea steeds meer moslims als gastarbeider kwamen werken. Zou hun land inmiddels op het lijstje van ISIS staan?
We spraken over het doel van jihad, dat heel de wereld onder de heerschappij van Allah komt. En over hoe moslims dat doel willen bereiken. Sommigen vreedzaam, door het krijgen van veel kinderen en het bekeren van ongelovigen. En sommigen door verovering, dwang en moord op ongelovigen.
In vuur en vlam voor hun overtuiging
Ik hou ervan mijn studenten een beetje uit te dagen, dus poneerde ik de stelling dat wij willen dat de hele wereld onder de heerschappij van Jezus komt. Hoe zijn wij dan anders? Na wat verontwaardigd protest kwamen de verschillen boven drijven. “Wij voeren geen oorlog!”, “Wij dwingen niemand!”, “Wij willen de liefde van God laten zien!”
Allemaal goede antwoorden en ik hoop dat deze jonge mensen hier verder over nadenken. Want ISIS is een spiegel voor christenen. Hier zijn mensen, in vuur en vlam voor hun overtuiging en hun god. En in naam van die god worden onschuldigen van allerlei levensovertuiging genadeloos afgeslacht en moeten miljoenen vluchten om te overleven. Radicaliteit, orthodoxie, toewijding, overgave en gehoorzaamheid kunnen net zo goed leiden tot de dood als tot het leven. Het verschil is wiens voorbeeld gevolgd wordt.
Onderwerping
Als christenen is het belangrijk dat we het voorbeeld van Jezus scherp voor ogen houden. Vooral als we ons bedreigd voelen door moslimterrorisme of overspoeld worden door tienduizenden islamitische asielzoekers.
Christus kwam niet als veroveraar, maar als verkondiger van het goede nieuws van Gods koninkrijk. Hij dwong nooit mensen hem te volgen, maar nodigde hen uit. Dit verschil in manier van ‘aansluiten’ zegt echter ook iets over de verschillende doelstellingen van Jezus en Mohammed. Islam betekent ‘onderwerping’. Voor onderwerping is geen liefde en geen overtuiging nodig. Alleen maar de keuze om te gehoorzamen, omdat dit nu een keer van je verwacht wordt.
Voor Christus is het doel geen slaafse onderwerping, maar geloof, de diepe overtuiging dat we God nodig hebben, dat Hij te vertrouwen is en dat Hij onze liefde waard is. Deze overtuiging kan nooit afgedwongen worden. Daarom kunnen christenen ook nooit iemand bekeren, want het diepste van de ziel van mensen ligt buiten ons bereik.
Afvallig
Omdat het in de islam niet gaat om die zielsovertuiging, maar om onderwerping, is moslim worden kinderlijk eenvoudig. Er hoeft slechts een belijdenis van een zin opgezegd te worden, namelijk dat er geen god is buiten Allah en dat Mohammed zijn profeet is. En vervolgens zijn er regels over gebed, vasten, aalmoezen en een pelgrimsreis naar Mekka die goede moslims volgen, maar als je ze niet zo precies volgt, ben je nog steeds moslim.
Als je uit moslim-ouders geboren wordt, ben je bovendien automatisch al moslim en zolang je je daar niet openlijk van afkeert, blijf je dat je hele leven. Als je je wel bekeert tot een andere godsdienst, ben je vaak je leven niet zeker. Christus ging heel anders om met afvalligheid. Hij begroette Judas met een kus en noemde hem vriend en reageerde nooit met geweld als mensen hem afwezen. Bovendien worden christenen nergens in de Bijbel opgeroepen om afvalligen om te brengen.
We worden gered
En dat brengt ons bij het andere grote verschil. Voor een moslim is de onderwerping aan Allah een plicht. Voor een christen is het leren kennen van Christus een voorrecht. We zeggen niet voor niets dat we worden gered. Het is het ontvangen van eeuwig leven, het geadopteerd worden in het gezin van God, de vergeving van onze zonden en zoveel meer dingen die waardevoller zijn dan iets wat de wereld te bieden heeft. Dat je gered wordt van de dood, dat is niet iets dat je moet geloven want anders gaat je hoofd eraf. Dat is iets dat je mag ontvangen als geschenk. En bij het oordeel dat komt, zal God zelf recht doen en afrekenen met Zijn vijanden. Dat hoeven wij niet te doen. Zolang er nog tijd is, roepen we mensen op om op het genade-aanbod van Christus in te gaan.
Evangelisatie in christelijke termen is een uitdrukking van onmacht. We kunnen alleen maar verkondigen, uitdagen, dienen, zorgen, genezen en liefhebben. Maar we kunnen niemand bekeren. Christus riep zelf uit over Jeruzalem dat Hij haar kinderen had willen vergaderen als een hen haar kuikens onder haar vleugels, maar dat ze het niet hebben gewild. Kort daarna werd Hij vermoord.
Geen wanhoop
De kracht van het koninkrijk van Mohammed was dat hij zijn vijanden veroverde. De kracht van het koninkrijk van Christus is dat Hij voor zijn vijanden stierf en de dood zelf van zijn ultieme kracht beroofde. Onze hoop ligt niet in het veroveren van de aarde, maar in de Koning die komt en zelf alles nieuw zal maken.
In die belofte is ons hart verankerd. Daarom hoeft niets dat op deze aarde gebeurt ons tot wanhoop te drijven. En zolang het dag is, mogen we deze hoop delen met al die moslims, vredelievend of niet, die naar ons toe worden gedreven door het geweld van de soldaten van Mohammed.
Kim ter Berghe
Kim ter Berghe is missiologe en woont in werkt met haar man en kinderen in Oost-Azie. Naast schrijven en spreken over zending, is ze werkzaam in het onderwijs en geeft ze leiding aan het missionaire werk van een plaatselijke kerk.
We spraken over het doel van jihad, dat heel de wereld onder de heerschappij van Allah komt. En over hoe moslims dat doel willen bereiken. Sommigen vreedzaam, door het krijgen van veel kinderen en het bekeren van ongelovigen. En sommigen door verovering, dwang en moord op ongelovigen.
In vuur en vlam voor hun overtuiging
Ik hou ervan mijn studenten een beetje uit te dagen, dus poneerde ik de stelling dat wij willen dat de hele wereld onder de heerschappij van Jezus komt. Hoe zijn wij dan anders? Na wat verontwaardigd protest kwamen de verschillen boven drijven. “Wij voeren geen oorlog!”, “Wij dwingen niemand!”, “Wij willen de liefde van God laten zien!”
Allemaal goede antwoorden en ik hoop dat deze jonge mensen hier verder over nadenken. Want ISIS is een spiegel voor christenen. Hier zijn mensen, in vuur en vlam voor hun overtuiging en hun god. En in naam van die god worden onschuldigen van allerlei levensovertuiging genadeloos afgeslacht en moeten miljoenen vluchten om te overleven. Radicaliteit, orthodoxie, toewijding, overgave en gehoorzaamheid kunnen net zo goed leiden tot de dood als tot het leven. Het verschil is wiens voorbeeld gevolgd wordt.
Onderwerping
Als christenen is het belangrijk dat we het voorbeeld van Jezus scherp voor ogen houden. Vooral als we ons bedreigd voelen door moslimterrorisme of overspoeld worden door tienduizenden islamitische asielzoekers.
Christus kwam niet als veroveraar, maar als verkondiger van het goede nieuws van Gods koninkrijk. Hij dwong nooit mensen hem te volgen, maar nodigde hen uit. Dit verschil in manier van ‘aansluiten’ zegt echter ook iets over de verschillende doelstellingen van Jezus en Mohammed. Islam betekent ‘onderwerping’. Voor onderwerping is geen liefde en geen overtuiging nodig. Alleen maar de keuze om te gehoorzamen, omdat dit nu een keer van je verwacht wordt.
Voor Christus is het doel geen slaafse onderwerping, maar geloof, de diepe overtuiging dat we God nodig hebben, dat Hij te vertrouwen is en dat Hij onze liefde waard is. Deze overtuiging kan nooit afgedwongen worden. Daarom kunnen christenen ook nooit iemand bekeren, want het diepste van de ziel van mensen ligt buiten ons bereik.
Afvallig
Omdat het in de islam niet gaat om die zielsovertuiging, maar om onderwerping, is moslim worden kinderlijk eenvoudig. Er hoeft slechts een belijdenis van een zin opgezegd te worden, namelijk dat er geen god is buiten Allah en dat Mohammed zijn profeet is. En vervolgens zijn er regels over gebed, vasten, aalmoezen en een pelgrimsreis naar Mekka die goede moslims volgen, maar als je ze niet zo precies volgt, ben je nog steeds moslim.
Als je uit moslim-ouders geboren wordt, ben je bovendien automatisch al moslim en zolang je je daar niet openlijk van afkeert, blijf je dat je hele leven. Als je je wel bekeert tot een andere godsdienst, ben je vaak je leven niet zeker. Christus ging heel anders om met afvalligheid. Hij begroette Judas met een kus en noemde hem vriend en reageerde nooit met geweld als mensen hem afwezen. Bovendien worden christenen nergens in de Bijbel opgeroepen om afvalligen om te brengen.
We worden gered
En dat brengt ons bij het andere grote verschil. Voor een moslim is de onderwerping aan Allah een plicht. Voor een christen is het leren kennen van Christus een voorrecht. We zeggen niet voor niets dat we worden gered. Het is het ontvangen van eeuwig leven, het geadopteerd worden in het gezin van God, de vergeving van onze zonden en zoveel meer dingen die waardevoller zijn dan iets wat de wereld te bieden heeft. Dat je gered wordt van de dood, dat is niet iets dat je moet geloven want anders gaat je hoofd eraf. Dat is iets dat je mag ontvangen als geschenk. En bij het oordeel dat komt, zal God zelf recht doen en afrekenen met Zijn vijanden. Dat hoeven wij niet te doen. Zolang er nog tijd is, roepen we mensen op om op het genade-aanbod van Christus in te gaan.
Evangelisatie in christelijke termen is een uitdrukking van onmacht. We kunnen alleen maar verkondigen, uitdagen, dienen, zorgen, genezen en liefhebben. Maar we kunnen niemand bekeren. Christus riep zelf uit over Jeruzalem dat Hij haar kinderen had willen vergaderen als een hen haar kuikens onder haar vleugels, maar dat ze het niet hebben gewild. Kort daarna werd Hij vermoord.
Geen wanhoop
De kracht van het koninkrijk van Mohammed was dat hij zijn vijanden veroverde. De kracht van het koninkrijk van Christus is dat Hij voor zijn vijanden stierf en de dood zelf van zijn ultieme kracht beroofde. Onze hoop ligt niet in het veroveren van de aarde, maar in de Koning die komt en zelf alles nieuw zal maken.
In die belofte is ons hart verankerd. Daarom hoeft niets dat op deze aarde gebeurt ons tot wanhoop te drijven. En zolang het dag is, mogen we deze hoop delen met al die moslims, vredelievend of niet, die naar ons toe worden gedreven door het geweld van de soldaten van Mohammed.
Kim ter Berghe
Kim ter Berghe is missiologe en woont in werkt met haar man en kinderen in Oost-Azie. Naast schrijven en spreken over zending, is ze werkzaam in het onderwijs en geeft ze leiding aan het missionaire werk van een plaatselijke kerk.
