Dialogen naar de valse vrede
Jan van Barneveld • 90 - 2014 • Uitgave: 6
Het ‘vredesproces’ is eind februari weer los ‘gebarsten’. De VS, de VN en de EU zetten Israël onder zware druk. Alle deelnemers verstaan iets anders onder ‘vrede’. ‘Vredesproces’ is de leugen van de eeuw. Het wordt duidelijk dat het uitloopt op de in de Bijbel voorzegde oorlogen om Jeruzalem. En de valse vrede. De slogan ‘Jeruzalem, Heilige Stad voor de drie grote, monotheïstische godsdiensten’ zal weer klinken. De goddeloze wereldreligie komt snel dichterbij. Het Joodse volk dreigt dupe te worden van gegoochel met begrippen als vrede, tolerantie, God en godsdienst.
Plan Kerry
Het gevaarlijke plan van John Kerry, minister van Buitenlandse Zaken van de VS, ligt op tafel. Vol heikele punten: 1) Er komt een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem (inclusief de Tempelberg) als hoofdstad. 2) De Palestijnse Autoriteit (PA) moet Israël erkennen als Joodse staat. 3) Israël trekt zich terug uit Judea en Samaria. 4) Enkele nederzettingen mogen blijven, de rest wordt ontmanteld. 5) Israël geeft ook de Jordaanvallei op. 6) Geen terugkeer van miljoenen Palestijnse ‘vluchtelingen’.
Reacties
Beide partijen roepen: Onaanvaardbaar! De PA en de Arabische Liga benadrukken hun antisemitisch gedachtegoed duidelijk: “Palestina ‘Judenfrei’ opleveren”. Naftali Bennett, minister van Economische Zaken, verzet zich fel tegen het weggeven van land en dreigt de regeringscoalitie te verlaten. Premier Benjamin Netanyahu vreest dat de nieuwe staat een duplicaat van Gaza wordt, met rakettenbases op 16 kilometer van Tel Aviv.
Sommige waarnemers vrezen dat Netanyahu akkoord zal gaan met het ‘plan Kerry’ en gaat doen als Sharon in 2005 met Gaza. Dat liep voor Israël en Sharon slecht af. Bij de Muur worden regelmatig bidstonden gehouden. Een groep rabbijnen heeft Kerry gewaarschuwd dat hij de ‘Toorn van God’ over zich afroept. Wie is die Kerry eigenlijk, dat hij het waagt de grenzen van Gods land te tekenen.
Jeruzalem
Mahmoud Abbas van de PA wil dat een oud plan van een internationale vredesmacht in de Jordaanvallei en bij Jeruzalem uitgevoerd wordt. Israël heeft alleen maar narigheid ondervonden van die VN-vredesmachten, dus Netanyahu voelt daar niets voor. Wij weten dat de strijd uiteindelijk om Jeruzalem zal gaan. Het net rond de Heilige Stad wordt gespannen. Drie grote religies maken aanspraak op ‘de stad van God’ (Psalm 87:3). Over Jeruzalem komen dan ook belangrijke besprekingen. Daar zullen Israël, het Vaticaan en de islam ook bij betrokken zijn.
De islam heeft in feite niks met Jeruzalem. De Heilige Stad wordt niet eens genoemd in de Koran. Zij hebben Mekka en Medina. De Rk-kerk heeft Rome en ziet zichzelf als het nieuwe Israël en wil dus Jeruzalem. Maar Jeruzalem is en blijft Israëls ‘eeuwige en ongedeelde hoofdstad’. Als Jezus komt, wordt Jeruzalem hoofdstad van de wereld, ‘de stad van de Grote Koning’ (Matteüs 5:35). Een ‘vredesmacht’ is de voorhoede van ‘alle volken die tegen Jeruzalem ten strijde trekken’ (Zacharia 12:3 en 14:2).
Via leugens naar valse vrede
De strijd om Israël is vergiftigd door leugens. Leugens betreffende het ‘Palestijnse volk’, de ‘bezette gebieden’ en de ‘Palestijnse rechten’. Grove leugens over Israël. Ook bedrog in alle besprekingen. Zelfs het begrip ‘vredesproces’ is een leugen. Voor de PA betekent ‘vredesproces’ een weg naar vernietiging van de Joodse staat Israël. De besprekingen over vrede en over Jeruzalem zullen op niets uitlopen. Maar uiteindelijk zullen dialogen de door de Bijbel voorzegde, noodlottige valse vrede brengen. Zoals Paulus voorzegd heeft: ‘Terwijl zij zeggen: Het is (alles) vrede en rust overkomt hun … een plotseling verderf’ (1 Tessalonicenzen 5:3).
Er is een Bijbels precedent: In de tijd vlak voordat Nebukadnezar Jeruzalem en de tempel verwoestte, waren er veel valse profeten die vrede verkondigden. Het werd verwoesting. Zelfs voor onze tijd vol leugenachtige ‘vredesbesprekingen’ voorziet Jeremia ‘een schrikwekkende stem hebben wij gehoord, angst is er en geen vrede’ (Jeremia 30:5, HSV). Maar ‘daaruit zal hij (Israël) verlost worden’ (Jeremia 30:7).
Bewuste begripsverwarring
Komende besprekingen zullen veel mooie toezeggingen en vrome volzinnen produceren, met de bedoeling ons zand in de ogen te strooien. Velen, vooral zij die de Bijbel niet kennen, zullen daardoor misleid worden. Het gaat wel over principiële zaken waarop, als ze duidelijk voorgesteld en ontmaskerd worden, elke dialoog met de islam zal stuk lopen. De drie bij Jeruzalem betrokken partijen, joden, moslims en christenen, praten namelijk vanuit totaal verschillende denkwerelden. We zullen dit toelichten aan de hand van twee belangrijke onderwerpen die meespelen in deze besprekingen en interreligieuze discussies. Over vrede en tolerantie.
Als het over vrede gaat heeft de moslim heel wat anders in gedachten dan de jood en de christen, die op grond van de Tenach dichter bij elkaar staan. Als over tolerantie, wederzijds begrip en acceptatie gesproken wordt, zegt iedereen: “Amen, heel belangrijk!” Maar in de wereld van de islam gaat het over een toestand waar jood en christen van schrikken. We gaan nu iets dieper in op die twee begrippen.
Vrede en de islam
Regelmatig wordt de islam als ‘religie van de vrede’ gepropageerd. In een interreligieus gesprek zal een christengesprekspartner het niet gauw wagen om zijn moslimvriend te wijzen op het afslachten van christenen in Syrië, Noord-Nigeria en de Centraal-Afrikaanse Republiek. Of op het bloedige geweld tussen soennieten en sjiieten. Dat zou wel eens het einde kunnen betekenen van het mooie gesprek.
Wat is dan het probleem? Voor de moslim is Europa het Dar al-Harb (Huis van de Oorlog). Wat vriendelijker gezegd: Dar al-Kuffar (Huis van de Ongelovige). Vrede betekent volgens de islam: heel Europa onderworpen aan de islam (‘islam’ betekent onderwerping). Voor christen en jood betekent vrede een vreedzaam en respectvol naast elkaar leven. Als moslims ergens in de minderheid zijn, houden ze zich rustig en werken aan de ‘stille jihad’, een langzaam en rustig werken naar de overheersing in een land. Hun ‘vredesproces’ is pas geslaagd als de hele wereld onder de islam volgens de sharia (wetgeving) leeft.
Tolerantie en de islam
Volgens de islam zijn joden en christenen ‘volken van het Boek’, een onderworpen, beschermde minderheid. Politiek, sociaal, economisch en vooral religieus zijn zij verreweg de mindere van de moslimheersers. Ze worden geduld, maar moeten extra belasting betalen en duidelijk de superioriteit van de islam en de moslims erkennen. Wij zijn Dhimmi’s, gelovigen van een mindere soort, een lagere kaste. Een beschermde, getolereerde, maar onmondige minderheid.
Wat nu?
Dialoog? Natuurlijk praten we vriendelijk en hartelijk met onze moslimburen. Maar interreligieuze gesprekken over belangrijke onderwerpen zoals Jeruzalem of vrede in het Midden-Oosten zullen eindigen in een valse vrede onder een of andere antichrist.
Wat dan wel? Een krachtig en Bijbels getuigenis waarbij het woord van God centraal staat. Zoals in de tijd van Paulus komen ongelovigen ‘tot gehoorzaamheid… door woord en daad, door kracht van tekenen en wonderen, door de kracht van de Geest’ (Romeinen 15:19).
Jan van Barneveld
Plan Kerry
Het gevaarlijke plan van John Kerry, minister van Buitenlandse Zaken van de VS, ligt op tafel. Vol heikele punten: 1) Er komt een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem (inclusief de Tempelberg) als hoofdstad. 2) De Palestijnse Autoriteit (PA) moet Israël erkennen als Joodse staat. 3) Israël trekt zich terug uit Judea en Samaria. 4) Enkele nederzettingen mogen blijven, de rest wordt ontmanteld. 5) Israël geeft ook de Jordaanvallei op. 6) Geen terugkeer van miljoenen Palestijnse ‘vluchtelingen’.
Reacties
Beide partijen roepen: Onaanvaardbaar! De PA en de Arabische Liga benadrukken hun antisemitisch gedachtegoed duidelijk: “Palestina ‘Judenfrei’ opleveren”. Naftali Bennett, minister van Economische Zaken, verzet zich fel tegen het weggeven van land en dreigt de regeringscoalitie te verlaten. Premier Benjamin Netanyahu vreest dat de nieuwe staat een duplicaat van Gaza wordt, met rakettenbases op 16 kilometer van Tel Aviv.
Sommige waarnemers vrezen dat Netanyahu akkoord zal gaan met het ‘plan Kerry’ en gaat doen als Sharon in 2005 met Gaza. Dat liep voor Israël en Sharon slecht af. Bij de Muur worden regelmatig bidstonden gehouden. Een groep rabbijnen heeft Kerry gewaarschuwd dat hij de ‘Toorn van God’ over zich afroept. Wie is die Kerry eigenlijk, dat hij het waagt de grenzen van Gods land te tekenen.
Jeruzalem
Mahmoud Abbas van de PA wil dat een oud plan van een internationale vredesmacht in de Jordaanvallei en bij Jeruzalem uitgevoerd wordt. Israël heeft alleen maar narigheid ondervonden van die VN-vredesmachten, dus Netanyahu voelt daar niets voor. Wij weten dat de strijd uiteindelijk om Jeruzalem zal gaan. Het net rond de Heilige Stad wordt gespannen. Drie grote religies maken aanspraak op ‘de stad van God’ (Psalm 87:3). Over Jeruzalem komen dan ook belangrijke besprekingen. Daar zullen Israël, het Vaticaan en de islam ook bij betrokken zijn.
De islam heeft in feite niks met Jeruzalem. De Heilige Stad wordt niet eens genoemd in de Koran. Zij hebben Mekka en Medina. De Rk-kerk heeft Rome en ziet zichzelf als het nieuwe Israël en wil dus Jeruzalem. Maar Jeruzalem is en blijft Israëls ‘eeuwige en ongedeelde hoofdstad’. Als Jezus komt, wordt Jeruzalem hoofdstad van de wereld, ‘de stad van de Grote Koning’ (Matteüs 5:35). Een ‘vredesmacht’ is de voorhoede van ‘alle volken die tegen Jeruzalem ten strijde trekken’ (Zacharia 12:3 en 14:2).
Via leugens naar valse vrede
De strijd om Israël is vergiftigd door leugens. Leugens betreffende het ‘Palestijnse volk’, de ‘bezette gebieden’ en de ‘Palestijnse rechten’. Grove leugens over Israël. Ook bedrog in alle besprekingen. Zelfs het begrip ‘vredesproces’ is een leugen. Voor de PA betekent ‘vredesproces’ een weg naar vernietiging van de Joodse staat Israël. De besprekingen over vrede en over Jeruzalem zullen op niets uitlopen. Maar uiteindelijk zullen dialogen de door de Bijbel voorzegde, noodlottige valse vrede brengen. Zoals Paulus voorzegd heeft: ‘Terwijl zij zeggen: Het is (alles) vrede en rust overkomt hun … een plotseling verderf’ (1 Tessalonicenzen 5:3).
Er is een Bijbels precedent: In de tijd vlak voordat Nebukadnezar Jeruzalem en de tempel verwoestte, waren er veel valse profeten die vrede verkondigden. Het werd verwoesting. Zelfs voor onze tijd vol leugenachtige ‘vredesbesprekingen’ voorziet Jeremia ‘een schrikwekkende stem hebben wij gehoord, angst is er en geen vrede’ (Jeremia 30:5, HSV). Maar ‘daaruit zal hij (Israël) verlost worden’ (Jeremia 30:7).
Bewuste begripsverwarring
Komende besprekingen zullen veel mooie toezeggingen en vrome volzinnen produceren, met de bedoeling ons zand in de ogen te strooien. Velen, vooral zij die de Bijbel niet kennen, zullen daardoor misleid worden. Het gaat wel over principiële zaken waarop, als ze duidelijk voorgesteld en ontmaskerd worden, elke dialoog met de islam zal stuk lopen. De drie bij Jeruzalem betrokken partijen, joden, moslims en christenen, praten namelijk vanuit totaal verschillende denkwerelden. We zullen dit toelichten aan de hand van twee belangrijke onderwerpen die meespelen in deze besprekingen en interreligieuze discussies. Over vrede en tolerantie.
Als het over vrede gaat heeft de moslim heel wat anders in gedachten dan de jood en de christen, die op grond van de Tenach dichter bij elkaar staan. Als over tolerantie, wederzijds begrip en acceptatie gesproken wordt, zegt iedereen: “Amen, heel belangrijk!” Maar in de wereld van de islam gaat het over een toestand waar jood en christen van schrikken. We gaan nu iets dieper in op die twee begrippen.
Vrede en de islam
Regelmatig wordt de islam als ‘religie van de vrede’ gepropageerd. In een interreligieus gesprek zal een christengesprekspartner het niet gauw wagen om zijn moslimvriend te wijzen op het afslachten van christenen in Syrië, Noord-Nigeria en de Centraal-Afrikaanse Republiek. Of op het bloedige geweld tussen soennieten en sjiieten. Dat zou wel eens het einde kunnen betekenen van het mooie gesprek.
Wat is dan het probleem? Voor de moslim is Europa het Dar al-Harb (Huis van de Oorlog). Wat vriendelijker gezegd: Dar al-Kuffar (Huis van de Ongelovige). Vrede betekent volgens de islam: heel Europa onderworpen aan de islam (‘islam’ betekent onderwerping). Voor christen en jood betekent vrede een vreedzaam en respectvol naast elkaar leven. Als moslims ergens in de minderheid zijn, houden ze zich rustig en werken aan de ‘stille jihad’, een langzaam en rustig werken naar de overheersing in een land. Hun ‘vredesproces’ is pas geslaagd als de hele wereld onder de islam volgens de sharia (wetgeving) leeft.
Tolerantie en de islam
Volgens de islam zijn joden en christenen ‘volken van het Boek’, een onderworpen, beschermde minderheid. Politiek, sociaal, economisch en vooral religieus zijn zij verreweg de mindere van de moslimheersers. Ze worden geduld, maar moeten extra belasting betalen en duidelijk de superioriteit van de islam en de moslims erkennen. Wij zijn Dhimmi’s, gelovigen van een mindere soort, een lagere kaste. Een beschermde, getolereerde, maar onmondige minderheid.
Wat nu?
Dialoog? Natuurlijk praten we vriendelijk en hartelijk met onze moslimburen. Maar interreligieuze gesprekken over belangrijke onderwerpen zoals Jeruzalem of vrede in het Midden-Oosten zullen eindigen in een valse vrede onder een of andere antichrist.
Wat dan wel? Een krachtig en Bijbels getuigenis waarbij het woord van God centraal staat. Zoals in de tijd van Paulus komen ongelovigen ‘tot gehoorzaamheid… door woord en daad, door kracht van tekenen en wonderen, door de kracht van de Geest’ (Romeinen 15:19).
Jan van Barneveld
