De zondagochtend
Roel Abraham • 92 - 2016 • Uitgave: 4
Roel Abraham beschrijft in zijn columns onder andere de gevoelens als het aankomt op de dreiging van terreur die we allemaal ervaren. En als lid van de Joodse gemeenschap voelt hij die in het bijzonder. Deze column werd geschreven vlak na de aanslagen op in Parijs in januari 2015.
De zondagochtend
We zijn weer eens in Amsterdam op de zondagochtend. Nou ja, weer eens, al tien jaar komen we hier vanwege joodse les voor de kindjes, al sinds de oudste vier werd dus. Gezien ons voortplantingsgedrag verwacht ik hier nog wel een jaar of 13 te komen. En dat is geen grap.
Omdat mijn twee oudste roomboterbabbelaars, bar en bat mitswa geworden in december, onderwijsassistenten zijn en graag op tijd komen zijn we hier altijd als eersten. En dat is heul vroeg op de zondagochtend. We rijden dan met z’n zeventjes vanuit Almere City over de A6 tussen de kerkgangers naar Amsterdam en ik zie ze wel eens hoopvol kijken: Potjandoppie die hebben veel kinderen! Dat zijn vast ook gereformeerden net zoals wij! Helaas, helaas, helaas, dichterbij gekomen zien ze al dadelijk hoe rommelig we tonen, dat we dus waarschijnlijk zigeuners zijn en niet ter kerke tijgen.
Enfin, gevoelsmatig rond middernacht staan we dan al voor de deur en worden we niet binnen gelaten omdat er uiteraard nog niemand is behalve dan de permanent bemande semipermanente politiepost. Daar zijn we blij mee, maar de deur openmaken doen ze niet. Zei ik trouwens “voor de deur”? Haha, dat is natuurlijk iets van vroeger hè. Toen stonden we voor de deur. Nu staan voor het hek. Of nou ja, tot vorige week dan. Nu staan we voor de ROADBLOCKS. Ik zweer je.
We kwamen vanochtend aanlopen, auto geparkeerd bij het Russische Consulaat omdat het daar zo lekker naar borsjt ruikt en we zagen opeens de stoep, het trottoir voor sommigen, opgeleukt met enorme brokken beton. Grote blokken. Zwaar ook. Zwaarder nog dan ik zelfs. Met een hijskraan daar neergezet, denk ik. Of door een nazaat van Simson, dat ligt natuurlijk meer voor de hand. En waarom? Zodat de diepgelovige vrome mannen met weelderige baard en kek bijpassende nachtjapon plus malle slippers niet met een auto door het hek kunnen knallen om de daarachter wachtende jodelaars plat te rijden.
Misschien een hele bizarre reactie, maar ik moest gewoon vreselijk lachen. Maar dan echt. Daar staat een prachtig design gebouw, door een getalenteerd architect ontworpen, voorzien van gracht, hek en kogelwerend glas en nu gelardeerd met anti-tank voorzieningen. Ik vond het hilarisch. Wat het natuurlijk niet is. En we konden niet naar binnen. Wat dat betreft werkt de bescherming dus fenomenaal, want niemand komt erin.
Kort na ons arriveren, we stonden nog maar een kwartier te blauwbekken, arriveerde de eerste beveiliger die ook chagrijnig was omdat hij er niet in kon. Ook werden we gelijk naar de overkant van de straat gedirigeerd, want we stonden nu pal voor de ingang en vormden daar een te makkelijke prooi voor de bloeddorstige wilden. Kortom: een dolle boel.
Uiteindelijk geraakten we binnen en hadden we een hele gezellige en ontspannen ochtend. Ik kreeg zelfs gratis koffie van de dames van de schoonmaak.
Roel Abraham
Deze column komt uit de bundel Wederwaardigheden, met persoonlijke ontboezemingen over Roel, zijn gezin, zijn jodendom en van alles wat gevoelig ligt. Meer informatie: www.abraham.nu. Te bestellen via Het Zoeklicht (€ 17,25).
De zondagochtend
We zijn weer eens in Amsterdam op de zondagochtend. Nou ja, weer eens, al tien jaar komen we hier vanwege joodse les voor de kindjes, al sinds de oudste vier werd dus. Gezien ons voortplantingsgedrag verwacht ik hier nog wel een jaar of 13 te komen. En dat is geen grap.
Omdat mijn twee oudste roomboterbabbelaars, bar en bat mitswa geworden in december, onderwijsassistenten zijn en graag op tijd komen zijn we hier altijd als eersten. En dat is heul vroeg op de zondagochtend. We rijden dan met z’n zeventjes vanuit Almere City over de A6 tussen de kerkgangers naar Amsterdam en ik zie ze wel eens hoopvol kijken: Potjandoppie die hebben veel kinderen! Dat zijn vast ook gereformeerden net zoals wij! Helaas, helaas, helaas, dichterbij gekomen zien ze al dadelijk hoe rommelig we tonen, dat we dus waarschijnlijk zigeuners zijn en niet ter kerke tijgen.
Enfin, gevoelsmatig rond middernacht staan we dan al voor de deur en worden we niet binnen gelaten omdat er uiteraard nog niemand is behalve dan de permanent bemande semipermanente politiepost. Daar zijn we blij mee, maar de deur openmaken doen ze niet. Zei ik trouwens “voor de deur”? Haha, dat is natuurlijk iets van vroeger hè. Toen stonden we voor de deur. Nu staan voor het hek. Of nou ja, tot vorige week dan. Nu staan we voor de ROADBLOCKS. Ik zweer je.
We kwamen vanochtend aanlopen, auto geparkeerd bij het Russische Consulaat omdat het daar zo lekker naar borsjt ruikt en we zagen opeens de stoep, het trottoir voor sommigen, opgeleukt met enorme brokken beton. Grote blokken. Zwaar ook. Zwaarder nog dan ik zelfs. Met een hijskraan daar neergezet, denk ik. Of door een nazaat van Simson, dat ligt natuurlijk meer voor de hand. En waarom? Zodat de diepgelovige vrome mannen met weelderige baard en kek bijpassende nachtjapon plus malle slippers niet met een auto door het hek kunnen knallen om de daarachter wachtende jodelaars plat te rijden.
Misschien een hele bizarre reactie, maar ik moest gewoon vreselijk lachen. Maar dan echt. Daar staat een prachtig design gebouw, door een getalenteerd architect ontworpen, voorzien van gracht, hek en kogelwerend glas en nu gelardeerd met anti-tank voorzieningen. Ik vond het hilarisch. Wat het natuurlijk niet is. En we konden niet naar binnen. Wat dat betreft werkt de bescherming dus fenomenaal, want niemand komt erin.
Kort na ons arriveren, we stonden nog maar een kwartier te blauwbekken, arriveerde de eerste beveiliger die ook chagrijnig was omdat hij er niet in kon. Ook werden we gelijk naar de overkant van de straat gedirigeerd, want we stonden nu pal voor de ingang en vormden daar een te makkelijke prooi voor de bloeddorstige wilden. Kortom: een dolle boel.
Uiteindelijk geraakten we binnen en hadden we een hele gezellige en ontspannen ochtend. Ik kreeg zelfs gratis koffie van de dames van de schoonmaak.
Roel Abraham
Deze column komt uit de bundel Wederwaardigheden, met persoonlijke ontboezemingen over Roel, zijn gezin, zijn jodendom en van alles wat gevoelig ligt. Meer informatie: www.abraham.nu. Te bestellen via Het Zoeklicht (€ 17,25).
