De wereld in crisis
Feike ter Velde • 78 - 2002/03 • Uitgave: 21
Anno Domini — het jaar onzes Heren — 2003 is begonnen. Nog zo kort geleden maakten we ons druk over de gevolgen voor onze computermaatschappij toen we een nieuw millennium binnentraden en nu gaan we het vierde jaar ervan al weer binnen. We mogen het Anno Domini noemen, omdat we belijden en geloven dat de levende God deze wereld draagt en Hij het is die de geschiedenis bepaalt. Bij die geschiedenis is de toekomst inbegrepen. Onze wereld en onze toekomst zijn veilig in de handen van de levende God. Zijn Woord voorzegt ons hoe het alles zal verlopen. Daarom is elke bijbel-getrouwe gelovige daar niet onzeker over. Het profetisch Woord is zeer vast!
De paus: “Inmiddels voelen we ons alleen en verlaten zonder vrede, redding en hoop”.
We leven in onzekere tijden. Economisch is er behoorlijke tegenwind gekomen. Velen zijn onzeker over hun persoonlijke toekomst, hun baan, hun inkomen en noem maar op. Sommigen hebben hoge hypotheeklasten die bij verlies van inkomen niet meer opgebracht kunnen worden. Dan komt de vraag of je nog wel in je huis kunt blijven wonen in dure tijden waarin de kinderen naar school gaan of gaan studeren.
Internationaal zijn er ook veel onzekerheden. Onze Europese economie is nauw verbonden met de Amerikaanse. Daar gaat het ook helemaal niet zo best, melden ons de financiële analisten. De honderden miljarden nationale schuld van Amerika loopt jaarlijks nog steeds op. De Amerikanen, net als wij in Europa, leven veelal op te grote voet en men vergeet te sparen. Onze regering ging daarin voorop in de jaren van de paarse kabinetten, toen het zo goed ging. Nu zitten we met de gebakken peren.
De politieke onzekerheid is zeer groot. De Europese Unie heeft zichzelf uitgebreid met tien nieuwe leden, de Oostbloklanden. Eindelijk is Europa verenigd, juichte men op vrijdag 13 december jl. toen de akkoorden getekend werden. Maar of het allemaal het zo verlangde geluk zal brengen, betwijfelen velen. Dat een verenigd Europa — het herstelde Romeinse Rijk als in het begin van onze jaartelling — in de lijn ligt van het profetisch Woord is even opmerkelijk als veronachtzaamd door velen.
De geestelijke en morele ontwikkeling van ons werelddeel — het zogenaamde christelijke Westen - baart misschien nog wel de grootste zorg. Zoekende naar nieuwe normen en waarden blijven overheden in het duister tasten naar de werkelijke inhoud daarvan. Het Europa van vandaag is zo verdorven dat de paus van Rome — met de profeet Jeremia — verzuchtte dat God genoeg had van de mensheid en dat Hij zich in de hemel heeft teruggetrokken. Deze uitspraak deed de paus op dezelfde dag dat de Verenigde Staten een waarschuwing uit deden gaan naar de internationale wereld, dat men er niet voor zou terugschrikken de atoombom te gebruiken mochten bepaalde 'schurkenstaten' besluiten tot terroristische aanvallen op het Westen. Zo'n waarschuwing komt niet uit de lucht vallen, maar vindt grond in de ernst van terreurdreigingen, die zich nu overal ter wereld kunnen voordoen. Dat God zich voor het gevoel van veel mensen heeft teruggetrokken werd lange tijd geleden als geconstateerd, toen de term ‘godsverduistering’ gebruik werd. NRC-Handelsblad citeerde de paus in deze zaak als volgt:
"Inmiddels voelen we ons alleen en verlaten, zonder vrede, redding en hoop. Het volk dat aan zichzelf is overgelaten, voelt zich verloren en overmand door terreur. Is niet misschien deze existentiële eenzaamheid de fundamentele bron van veel ontevredenheid, die in onze dagen zo veel wordt gevoeld?"
Deze geestelijke armoede wordt ook in Reformatorische kringen gevoeld en soms gepeild. Al jaren is de oordeelsprediking op de achtergrond geraakt, de vreze des Heren zoekgeraakt, de jeugd op drift geraakt, de kerk stuurloos geworden. De krantenartikelen over deze thema's zijn legio. Zelfs predikanten bekennen openlijk hun geloofstwijfels en hun falen in het zoeken naar vastigheden.
Als we de balans van kerk en wereld opmaken dan vinden we geen fraai beeld. Maar dat is ook precies wat de profeten en de apostelen leren ten aanzien van de eindtijd. Direct daarachter echter spreekt ook Jeremia — de wenende profeet genoemd — van het heil dat komt als het volk zich bekeert van zijn zonden en zijn oppervlakkigheid. Daarom moet de prediking ook oordeelsprediking zijn in de volheid en de autoriteit van de Geest. Mag de diepte waarin de huidige wereldcrisis kennelijk terecht gaat komen nog velen op de knieën brengen, tot diepe verootmoediging die leidt tot oprechte bekering. De kerk en christelijke organisaties in ons land kunnen — als ze dat zouden zien en willen — daartoe het voortouw nemen.
De Bijbel: “Zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft , opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven hebbe”
Feike ter Velde
De paus: “Inmiddels voelen we ons alleen en verlaten zonder vrede, redding en hoop”.
We leven in onzekere tijden. Economisch is er behoorlijke tegenwind gekomen. Velen zijn onzeker over hun persoonlijke toekomst, hun baan, hun inkomen en noem maar op. Sommigen hebben hoge hypotheeklasten die bij verlies van inkomen niet meer opgebracht kunnen worden. Dan komt de vraag of je nog wel in je huis kunt blijven wonen in dure tijden waarin de kinderen naar school gaan of gaan studeren.
Internationaal zijn er ook veel onzekerheden. Onze Europese economie is nauw verbonden met de Amerikaanse. Daar gaat het ook helemaal niet zo best, melden ons de financiële analisten. De honderden miljarden nationale schuld van Amerika loopt jaarlijks nog steeds op. De Amerikanen, net als wij in Europa, leven veelal op te grote voet en men vergeet te sparen. Onze regering ging daarin voorop in de jaren van de paarse kabinetten, toen het zo goed ging. Nu zitten we met de gebakken peren.
De politieke onzekerheid is zeer groot. De Europese Unie heeft zichzelf uitgebreid met tien nieuwe leden, de Oostbloklanden. Eindelijk is Europa verenigd, juichte men op vrijdag 13 december jl. toen de akkoorden getekend werden. Maar of het allemaal het zo verlangde geluk zal brengen, betwijfelen velen. Dat een verenigd Europa — het herstelde Romeinse Rijk als in het begin van onze jaartelling — in de lijn ligt van het profetisch Woord is even opmerkelijk als veronachtzaamd door velen.
De geestelijke en morele ontwikkeling van ons werelddeel — het zogenaamde christelijke Westen - baart misschien nog wel de grootste zorg. Zoekende naar nieuwe normen en waarden blijven overheden in het duister tasten naar de werkelijke inhoud daarvan. Het Europa van vandaag is zo verdorven dat de paus van Rome — met de profeet Jeremia — verzuchtte dat God genoeg had van de mensheid en dat Hij zich in de hemel heeft teruggetrokken. Deze uitspraak deed de paus op dezelfde dag dat de Verenigde Staten een waarschuwing uit deden gaan naar de internationale wereld, dat men er niet voor zou terugschrikken de atoombom te gebruiken mochten bepaalde 'schurkenstaten' besluiten tot terroristische aanvallen op het Westen. Zo'n waarschuwing komt niet uit de lucht vallen, maar vindt grond in de ernst van terreurdreigingen, die zich nu overal ter wereld kunnen voordoen. Dat God zich voor het gevoel van veel mensen heeft teruggetrokken werd lange tijd geleden als geconstateerd, toen de term ‘godsverduistering’ gebruik werd. NRC-Handelsblad citeerde de paus in deze zaak als volgt:
"Inmiddels voelen we ons alleen en verlaten, zonder vrede, redding en hoop. Het volk dat aan zichzelf is overgelaten, voelt zich verloren en overmand door terreur. Is niet misschien deze existentiële eenzaamheid de fundamentele bron van veel ontevredenheid, die in onze dagen zo veel wordt gevoeld?"
Deze geestelijke armoede wordt ook in Reformatorische kringen gevoeld en soms gepeild. Al jaren is de oordeelsprediking op de achtergrond geraakt, de vreze des Heren zoekgeraakt, de jeugd op drift geraakt, de kerk stuurloos geworden. De krantenartikelen over deze thema's zijn legio. Zelfs predikanten bekennen openlijk hun geloofstwijfels en hun falen in het zoeken naar vastigheden.
Als we de balans van kerk en wereld opmaken dan vinden we geen fraai beeld. Maar dat is ook precies wat de profeten en de apostelen leren ten aanzien van de eindtijd. Direct daarachter echter spreekt ook Jeremia — de wenende profeet genoemd — van het heil dat komt als het volk zich bekeert van zijn zonden en zijn oppervlakkigheid. Daarom moet de prediking ook oordeelsprediking zijn in de volheid en de autoriteit van de Geest. Mag de diepte waarin de huidige wereldcrisis kennelijk terecht gaat komen nog velen op de knieën brengen, tot diepe verootmoediging die leidt tot oprechte bekering. De kerk en christelijke organisaties in ons land kunnen — als ze dat zouden zien en willen — daartoe het voortouw nemen.
De Bijbel: “Zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft , opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven hebbe”
Feike ter Velde
