De wereld bouwt op een ‘Babels’ fundament

“De COVID-19-pandemie heeft ons laten zien hoe verwoestend een wereldwijde dreiging kan zijn. Klimaatverandering en verlies van biodiversiteit zijn niet anders. Zij vormen in feite een nog grotere bedreiging, die we als oorlogsdreiging moeten benaderen. De ogen en hoop van de wereld rusten op u, wereldleiders, omdat de tijd letterlijk op is.  

Mijn pleidooi is dat landen samenkomen. Er samen voor zorgen dat bedrijven uit alle sectoren actie kunnen ondernemen. We weten dat dit biljoenen zal kosten en hebben hiervoor een enorme, haast militaire campagne nodig. De pandemie heeft ons geleerd dat bedrijven ontwikkeltijden drastisch kunnen versnellen, als iedereen het eens is over de urgentie en de richting. Samen zorgen we voor een omslag in tien van de meest vervuilende industrieën. Bijvoorbeeld energie, landbouw, transport, gezondheid en mode. Dit zal elk land en elke producent ter wereld treffen.  

Excellenties, dames en heren, veel van uw landen voelen al de verwoestende gevolgen van klimaatverandering. De toenemende droogte, modderstromen, overstromingen, orkanen en bosbranden. Elke leider die met zulke levensbedreigende uitdagingen te maken heeft gehad, weet dat de kosten van niets doen veel hoger zijn dan de kosten van preventie. Dus moedig ik jullie, wereldleiders, aan om verschillen te overwinnen. Zodat we allemaal aan de slag kunnen om deze kostbare planeet en de bedreigde toekomst van onze jonge mensen te redden.”

Deze toespraak geeft een goed beeld van de tijd en wereld waarin we leven. Sommige problemen, zoals de pandemie of de klimaattragedie, [1] zijn zo groot en ingewikkeld geworden, dat geen land ze afzonderlijk kan beheersen. Velen geloven: alleen samen krijgen we die problemen onder controle. Zelfs grootmachten zoals de VS, Rusland of China gaan met elkaar rond de tafel, al zijn ze zeker niet eensgezind.  

Wereldwijde afhankelijkheid
Regeringsleiders en directies van multinationals (aandeelhouders, banken)[2] zoeken elkaar op en maken plannen. Men spreekt over klimaatmaatregelen van enorme proporties en biljoenenbudgetten. Ook de rol van internationale organisaties (VN, WHO, WEF, IMF) groeit. En de wereldproblemen beheersen het onderwijs en het onderzoek. Dankzij de massamedia kunnen we alles volgen, door het filter van die media. Deze wereldwijde afhankelijkheid (‘globalisering’), heeft zich in een enorm tempo voltrokken.  

Wanneer we hieraan gewend raken (of we als jonge generatie niet anders weten), beseffen we ons niet: onze tijd is historisch gezien heel bijzonder! Eigenlijk was men maar op één moment in de geschiedenis ook zo wereldwijd verbonden. Daarvoor moeten we ver terug: naar de periode kort na de zondvloed (Genesis 10, 11).  

Na de zondvloed werd een groot koninkrijk opgericht: het (vroeg-)Babylonische rijk. Het werd geleid door Nimrod, een ‘geweldige jager’.[3] In die tijd spraken de mensen nog één taal. In Sinear, het hart van het oude Babylon, zeiden ze: ‘Kom, laten wij voor ons een stad bouwen, en een toren waarvan de top in de hemel reikt, en laten we voor ons een naam maken’ (Genesis 11:4a). Wereldwijd verenigde de mensheid zich voor dit plan. Zo dachten ze complexe problemen uit het verleden te kunnen overwinnen[4] en zichzelf te overstijgen. En God voorzag: ‘nu zal niets van wat zij zich voornemen te doen, voor hen onmogelijk zijn’ (Genesis 11:6).  

Men toont zich strijdbaar
Sommige christenen menen dat een tijd zoals toen in Babel, nu nog ver weg is. We spreken niet één taal en er is geen Nimrodachtige kandidaat-antichrist. De wereldleiders die er wel zijn, zijn allesbehalve gelijkgestemd. Verklaringen worden afgezwakt en landen komen afspraken niet na. Zelfs binnen landen is er onrust, polarisatie en gebrek aan gezag.  
Toch denk ik dat we er dichtbij zijn. Net als in Babel vinden mensen vanuit alle werelddelen elkaar weer. Men toont zich strijdbaar.[5] Begrijpelijk, met de grote problemen van deze tijd. Ook staat in de Bijbel dat in de laatste tijd juíst onrust, wetteloosheid, angst en onzekerheid heersen (Mattheüs 24, Lukas 21). En lijkt de wereld inmiddels niet behoorlijk op het beeld van het laatste rijk uit Daniël 2? Een rijk van ijzer en leem. Waar volken verbonden zijn maar niet eensgezind, een beetje los-vast, tot elkaar veroordeeld. Inderdaad, er is nu geen uniforme aanpak en (nog) niet één machthebber. Maar dat verwacht ik ook niet mee te maken. Die laatste stappen, inclusief de openbaring van de antichrist, volgen pas ná de opname van de gemeente (2 Thessalonicenzen 2:5-8).

Het doel van wereldleiders en velen met hen, is om ‘deze kostbare planeet en de bedreigde toekomst van onze jonge mensen te redden’.[6] Een terechte vraag is: Wat is daar mis mee?

Sommigen bouwen hiernaast zelfs aan een nieuwe wereld. God schiep het universum, de mens werkt aan een ‘metaversum’. Metaverse is de virtuele wereld van Meta (het moederbedrijf van Facebook, Instagram en Whatsapp). In het Grieks betekent Meta ‘na’, maar in het Hebreeuws ‘dood’. Met je ‘avatar’ (goddelijke incarnatie, uit het Hindoeïsme) leef je hier.

Welnu, net als in Babel lijken er drie dingen mis te gaan:

1. Het gezelschap. Opnieuw gaat het om mensenwerk. Samen, maar zonder God. Men ziet de problemen, rampen en plagen wel toenemen, maar kijkt niet in de Bijbel waarin dit ook beschreven staat. De meerderheid ontkent God zelfs. Men zet natuurlijke (geofysische en evolutionaire) processen van miljoenen jaren en de menselijke rol centraal. Voor de oplossing zoekt men elkaar op. Men vertrouwt op eigen wijsheid.  
   
   

2. De focus. De hoop (en strijd) is gericht op dit leven en op deze aarde. Men droomt van het ‘samenwerken’ met de natuur. Men meent deze te kunnen begrijpen, veranderen en benutten, tot ieders voordeel.[7]
   
   Prins Charles noemt bijvoorbeeld het ‘Terra Carta’ project, geïnspireerd op de Magna Carta uit 1215. Dit is het Britse fundament voor mensenrechten dat “een geloof inspireerde in de fundamentele rechten en vrijheden van mensen. Een routekaart (…) die de kracht van de natuur zal beteugelen en benutten.”
   
   Deze goedbedoelde focus trekt ook christenen. Uiteraard hoeven we het kind niet met het badwater weg te gooien: duurzaamheid en rentmeesterschap zijn niet verkeerd. Maar wij kunnen de mens en de schepping zelf niet redden. In de woorden van J.D. Farag:[8] ‘Stel, u staat op de Titanic en u weet dat het schip gaat zinken. Wilt u dan toch het dek opknappen? Of is het vooral nodig dat u anderen op de Reddingsboot wijst?’ Deze wereld ís niet ons thuis. Een wereld die zelf stelt ‘wakker geworden’[9] te zijn, stevent af op een nachtmerrie.
   
   ‘Woke’ is het populaire woord hiervoor. Men claimt ‘wakker geworden te zijn’ voor maatschappelijke ongelijkheid. Terwijl de ideologie dit aankaart, dringt het ook een gender-, feministische en marxistische ideologie op. Het maakt de wereld erg onaangenaam voor andersdenkenden, in het bijzonder christenen.  

3. Het hart van de mens. Mensen zijn ‘van nature’ helaas hoogmoedig en tot het kwade geneigd (Genesis 6:5, Prediker 7:29; Romeinen 3:10-12). Veel menselijke ideeën om problemen op te lossen, helpen ons verder in de problemen. Of om beter te zondigen. Ter illustratie: onze kennis is de afgelopen jaren enorm toegenomen. Wat hebben we hiermee gedaan?
   Kernwapens zijn nu vijfduizend(!) keer zwaarder dan de bommen op Nagasaki en Hiroshima. Met het internet hebben we ook pornografie (zedenloosheid) in een stroomversnelling gebracht. We maken ‘levende-’ en menselijke robots (Xenobots; Ameca). Zelfs Techmiljardair Elon Musk waarschuwt dat we de grip op kunstmatige intelligentie (AI) verloren zijn. En we zijn in staat om virussen dodelijker en besmettelijker te maken (‘Gain-of-Function’ onderzoek).[10]  

Dit brengt me bij de titel van dit artikel. Het fundamentele probleem van de mens is dat hij bouwt op eigen inzicht, zonder (of tegen) God. De mens vertrouwt op menselijke technologie, menselijke beoordeling en menselijke samenwerking. Dat is bouwen op een ‘Babels fundament’.  

Op aarde zal het nog verder uit de hand lopen. Dat staat onze geduldige en liefdevolle God toe[11], verlangend naar de bekering van iedereen. Er komt een moment dat Hij ingrijpt. Jezus Christus zal als Koning en Vredevorst komen (de Steen uit Daniël 2). Hij zal het herstel brengen waar de schepping zo naar verlangt.  

Nu echter is er nog tijd. Getuig van de Verlosser. Bouw op Zijn fundament[12], tot Hij ons in een oogwenk thuisbrengt. Wat een uitzicht!  

Roy Kloet

[1] En een aanstaande economische crisis. Enorme leningen en staatsschulden worden aangegaan voor het bedwingen van de problemen. Openbaring 6:6 suggereert hyperinflatie.
[2] Monopoly (Tim Gielen) laat de verwevenheid van bedrijven zien: https://keuringsdienstvanwaarheid.nl/76-monopoly
[3] ‘Geweldige jager’ klinkt lovend. Maar wat in Genesis 10:9 vertaald is met ‘voor’, betekent ook ‘tegen(over)’. Nimrod streed tégen(over) God, zijn naam betekent ‘tegenstrever’. De antichrist wordt ook wel “de koning van Babel” genoemd (Jesaja 14:4; Zacharia 5:5-11).
[4] Nimrod was de achterkleinzoon van Noach en kende ongetwijfeld de enorme ‘klimaatverandering’ in zijn tijd.
[5] ‘Oorlogsdreiging’ en ‘militaire stijl’, woorden uit de VN-speech, passen bij het klimaatactivisme. Net als de strijdbaarheid van Greta Thunberg en ‘Extinction Rebellion’.
[6] https://about.facebook.com/meta/
[7] Zie https://www.wates.co.uk/articles/news/wates-support-the-terra-carta/
[8] https://www.jdfarag.org/bible-prophecy, Prophecy update 28 November
[9] Zie kader ‘woke’.
[10] https://atheycreek.com/teachings/series/prophecy-updates, December 2021
[11] Psalm 2, Spreuken 16:9 en 19:21 [12] 1 Korinthe 3:10-15