De vrucht van ziekte

Vaak zijn het de moeilijkheden die openbaren wat werkelijk in ons hart zit. Waarschijnlijk had Job nooit gedacht dat Hij God ter verantwoording zou roepen. Zijn lijden openbaarde dat dit wel degelijk in zijn hart zat.
Ziekte roept op om ernstig met bekende of onbekende zonde om te gaan. Wat werkelijk belangrijk is in het leven, komt in tijden van ziekte op de voorgrond. De tijdelijke aardse vreugden worden minder belangrijk. Mijn ziekte bestrijdt mijn zonde, helpt mij minder tijd te verspillen, doet mij doelgerichter leven, maakt mij zorgzamer voor anderen. Ik ben veel alerter op wat uit mijn hart komt. Ik heb meer droefheid over mijn zondigheid. Ik heb meer vreze des Heeren. Ik heb meer vrede in Hem, omdat mij valse zekerheden zijn ontnomen en ik nu beter op Hem kan steunen. Ik leer om mijn dagen steeds meer zo te tellen dat ik een wijs hart bekom (Psalm 90:12).
Ziekte maakt mij bewogen met anderen die ziek zijn. Ik kan niet meer zeggen: “Ik zal voor je bidden” op een manier die mijn eigen leven niet raakt. Ik weet wat het is om in ziekte de zorgzaamheid van God te ondervinden. Mijn hart breekt wanneer anderen in hun ziekte hun hoop op valse dingen stellen. Mijn ziekte veroorzaakt dieper verdriet over mijzelf en de verlorenheid van anderen en diepere vreugde over het heil in Christus. Mijn zicht op de hemelse heerlijkheid veroorzaakt diep verdriet over de vruchteloosheid in deze wereld en meer passie voor de beloften van God.

Jef De Vriese