De vinger

De vinger! Wat de vinger zoal doet!
Soms lijkt het of je hoofd erop kan rusten
(verbindingsdraadje naar het onbewuste,
je lichaamstaal, het kloppen van je bloed),

soms ligt hij aan je lippen, dat ze zwijgen,
of plukt een lastig pluisje uit je nek.
Tot je hem brandt. Het is die zere plek
waar vragenstellers in je nekvel hijgen.

Nu moet je schrijven: zwart op wit, in steen?
Of: argeloos, in zand? Je staat alleen,
hoe kun je recht doen, hoe beken je kleur?

Je aarzelt, tot de wijsvinger zich kromt,
je wenkt de vreemdeling die binnenkomt.
Of wijs je recht vooruit: daar is de deur?

Rikkert Zuiderveld