De strijd om Jeruzalem
Feike ter Velde • 76 - 2000/01 • Uitgave: 22
De strijd om Jeruzalem is een geestelijke strijd. Politici, de Amerikaanse president, Bill Clinton, voorop, politieke analisten, onder hen ook christenen in ons land, lijken daar weinig of helemaal geen oog voor te hebben. De strijd om Jeruzalem en de strijd om het Eretz Israël is een geestelijke strijd. Natuurlijk wordt er met aardse middelen, militair geweld en media strategie, gestreden, maar de achtergrond is geestelijk.
Waarom? Omdat er beloften van de levende God liggen op het land Israël, de stad Jeruzalem en het volk der Joden. Na de eeuwen van de verstrooiing is er een nieuwe tijd aangebroken. Na veel lijden en na veel strijd is de staat Israël opgericht op hetzelfde land als waar de Joden woonden. Dat land, dat werd verwoest in het jaar 70 na Christus door de Romeinen. Het land lag er verlaten en verwoest bij. De steden lagen in puin. Sinds die tijd trokken Arabieren binnen, schaapherders en boeren en bouwden er dorpjes. Maar de God van Israël was zijn eigen volk niet vergeten. Na alle omzwervingen, na al het lijden met als gruwelijk dieptepunt de holocaust in het hart van Europa, keerden de Joden terug. De twintigste eeuw werd de eeuw van de vervulling van profetie: Israël was weer een werkelijkheid.
Toen namen de Arabieren, onder regie van Islamitische leiders, de rol over van het christendom in pogingen de Joden te vernietigen. Ze claimden een land, dat ze Palestina hadden genoemd. Ze claimden een stad, Jeruzalem, en noemden die heilig. Ze claimden rechten, waarover ze nooit eerder hadden gesproken. De geest was uit de fles. Heel de Islamitische wereld ontwaakte. Een geestelijke strijd was begonnen. Vandaag zien we de toespitsing, met Jeruzalem als inzet.
Voor het oog van de wereld onderhandelen diplomaten en politici met de Palestijnen. In werkelijkheid moeten ze onderhandelen met de leiders van de Islam en de Arabische wereld. Die beslissen. Niet Arafat en zijn onderhandelaars. Opgehitste Palestijnse jongeren worden ingezet tegen Israël, vol van haat tegen de joden. Dat gebeurt in moskeeën over de hele wereld, ook in ons land. Ze gaan de straat op om hun 'rechten' te eisen, wat die ook mogen zijn. Ze zijn verblind voor enige zinnige regeling, die overal ter wereld bereikt kan worden in politieke conflicten. Hier niet: omdat het hier gaat om een geestelijke strijd. De God van Israël strijd met de god van de Islam. Een Iraanse leider zei op de Islamitische topconferentie: '`We hebben geen grote oorlog tegen Israël meer nodig. We krijgen het langs de ingeslagen weg - van de intifadah en met onderhandelen en steeds weer niets toegeven - op de knieën"
De Gemeente van Christus is met die geestelijke strijd nauw verbonden. De Schrift roept ons op te bidden voor de vrede van Jeruzalem. Waarom?
Omdat dáár de Here Jezus zal terugkeren, de Zoon van de levende God, de Koning van Israël.
FtV
Waarom? Omdat er beloften van de levende God liggen op het land Israël, de stad Jeruzalem en het volk der Joden. Na de eeuwen van de verstrooiing is er een nieuwe tijd aangebroken. Na veel lijden en na veel strijd is de staat Israël opgericht op hetzelfde land als waar de Joden woonden. Dat land, dat werd verwoest in het jaar 70 na Christus door de Romeinen. Het land lag er verlaten en verwoest bij. De steden lagen in puin. Sinds die tijd trokken Arabieren binnen, schaapherders en boeren en bouwden er dorpjes. Maar de God van Israël was zijn eigen volk niet vergeten. Na alle omzwervingen, na al het lijden met als gruwelijk dieptepunt de holocaust in het hart van Europa, keerden de Joden terug. De twintigste eeuw werd de eeuw van de vervulling van profetie: Israël was weer een werkelijkheid.
Toen namen de Arabieren, onder regie van Islamitische leiders, de rol over van het christendom in pogingen de Joden te vernietigen. Ze claimden een land, dat ze Palestina hadden genoemd. Ze claimden een stad, Jeruzalem, en noemden die heilig. Ze claimden rechten, waarover ze nooit eerder hadden gesproken. De geest was uit de fles. Heel de Islamitische wereld ontwaakte. Een geestelijke strijd was begonnen. Vandaag zien we de toespitsing, met Jeruzalem als inzet.
Voor het oog van de wereld onderhandelen diplomaten en politici met de Palestijnen. In werkelijkheid moeten ze onderhandelen met de leiders van de Islam en de Arabische wereld. Die beslissen. Niet Arafat en zijn onderhandelaars. Opgehitste Palestijnse jongeren worden ingezet tegen Israël, vol van haat tegen de joden. Dat gebeurt in moskeeën over de hele wereld, ook in ons land. Ze gaan de straat op om hun 'rechten' te eisen, wat die ook mogen zijn. Ze zijn verblind voor enige zinnige regeling, die overal ter wereld bereikt kan worden in politieke conflicten. Hier niet: omdat het hier gaat om een geestelijke strijd. De God van Israël strijd met de god van de Islam. Een Iraanse leider zei op de Islamitische topconferentie: '`We hebben geen grote oorlog tegen Israël meer nodig. We krijgen het langs de ingeslagen weg - van de intifadah en met onderhandelen en steeds weer niets toegeven - op de knieën"
De Gemeente van Christus is met die geestelijke strijd nauw verbonden. De Schrift roept ons op te bidden voor de vrede van Jeruzalem. Waarom?
Omdat dáár de Here Jezus zal terugkeren, de Zoon van de levende God, de Koning van Israël.
FtV
