De poort van Olympus of de paarlen poorten?
Paul Prijt • 97 - 2021 • Uitgave: 9
De afgelopen zomer werd wel getypeerd als sportzomer. Dat roept de vraag op hoe we eigenlijk tegen de tijd aankijken: wordt die beheerst door ‘chronos’, ‘kairos’ of het ‘eschaton’?
Jaren geleden bezochten we in Griekenland met ons gezin de vlakte van Olympia waar de Olympische Spelen ooit begonnen. Olympia is nu niet meer dan een verzameling oude stenen waar de tand des tijd zijn werk heeft gedaan. Op de achtergrond staat een berg, die aan de wrede Griekse god Chronos is gewijd, die zelfs zijn eigen kinderen op at, zoals de tijd elke seconde ervoor opslokt. Het aardigste en meest symbolische was nog wel een stenen poortje (werelderfgoed!) dat toegang gaf aan die oude sportarena: het strijdperk van de chronos-tijd.
Race tegen de klok
Juist in de sport lijkt het immers vooral om Chronos te gaan. Denk maar aan de chronometer. Chronos is de meetbare tijd in dagen, uren, seconden. De vluchtige tijd die ons soms zo door de vingers kan glijden. Zo kun je tegen het leven aankijken als een permanente race tegen de klok. Maar dat is gelukkig niet het Bijbelse perspectief.
Natuurlijk mogen we onze dagen tellen en weten we de afwisseling van de tijden van het leven zoals Prediker ze zo mooi beschrijft. Maar de Heere God heeft ook het besef van de tijd van de eeuwigheid in ons hart gelegd. Met een mooi woord spreekt de Bijbel dan over de ‘kairos’-tijd. Kostbare, waardevolle tijd. Niet de tijd van de klok maar ook van het juiste moment(um) om de goede keuzes te maken en het goede te doen. De kairos-tijd om de Heere God en je naaste te dienen, om kwaliteitstijd in je leven te reserveren en daar zuinig op te zijn. Om regelmatig ook de rust en stilte te vieren om je te voeden met Gods Woord en tijd voor elkaar te nemen. Om even stil te staan om na te denken over jouw plaats in deze wereld en wat God van je vraagt. Zoals mijn moeder tegen me zei: “Wat zou de Heere Jezus doen?” De ‘chronos’ telt de seconden de ‘kairos’ de kwaliteit van ons leven van dienstbaarheid en navolging. Daarnaast is er natuurlijk ook de verwachtingsvolle tijd van het ‘eschaton’, de beslissende tijd waarin we leven vanuit de verwachting van Jezus’ komst.
Welk perspectief?
In de afgelopen zomer beleefde ik ook ander ‘poortmoment’, niet in Olympia maar aan het bed van een geloofsbroeder en vriend. Zijn aardse tent was versleten, we haalden goede herinneringen op aan de chronos-tijd dat we elkaar kenden. Toch was zijn leven niet alleen een chronologische opeenvolging van gebeurtenissen geweest, maar kende het ook vele mooie kairos-momenten voor zijn gezin, kerk en werk die hij met liefde en in bescheidenheid gediend had. We deelden met elkaar voor de poort van de eeuwigheid, met het zicht op het Vaderhuis, ons geloofsvertrouwen. Hij wist zich geborgen in Christus. Op de begrafenis zongen we onder andere dat mooie lied over ‘de stad met paarlen poorten’ waar hij naar verlangde. Hij had in zijn leven gekozen om telkens door de poort van Jezus te gaan en mocht zich door genade meer dan overwinnaar weten.
Ook in het seizoen dat D.V. voor ons ligt staan we voor de vraag: ‘vanuit welk perspectief leven we?’ Persoonlijk, in onze gezinnen, kerkelijk, op ons werk en in de samenleving? Leven we vanuit de ‘chronos’: de race tegen de klok of hebben we oog voor de ‘kairos’: de goede momenten waarin we kiezen voor Gods bedoeling vanuit het verwachtende perspectief van het ‘eschaton’? De apostel Paulus zegt het in Efeze 5 ‘Gebruik uw dagen goed, want we leven in een slechte tijd. Wees niet onverstandig maar probeer te begrijpen wat de Heer wil’ (vers 16). Laten we dat estafettestokje van geloof, hoop, liefde én verwachting maar doorgeven, zolang de poort van genade nog openstaat.
Paul Prijt
Jaren geleden bezochten we in Griekenland met ons gezin de vlakte van Olympia waar de Olympische Spelen ooit begonnen. Olympia is nu niet meer dan een verzameling oude stenen waar de tand des tijd zijn werk heeft gedaan. Op de achtergrond staat een berg, die aan de wrede Griekse god Chronos is gewijd, die zelfs zijn eigen kinderen op at, zoals de tijd elke seconde ervoor opslokt. Het aardigste en meest symbolische was nog wel een stenen poortje (werelderfgoed!) dat toegang gaf aan die oude sportarena: het strijdperk van de chronos-tijd.
Race tegen de klok
Juist in de sport lijkt het immers vooral om Chronos te gaan. Denk maar aan de chronometer. Chronos is de meetbare tijd in dagen, uren, seconden. De vluchtige tijd die ons soms zo door de vingers kan glijden. Zo kun je tegen het leven aankijken als een permanente race tegen de klok. Maar dat is gelukkig niet het Bijbelse perspectief.
Natuurlijk mogen we onze dagen tellen en weten we de afwisseling van de tijden van het leven zoals Prediker ze zo mooi beschrijft. Maar de Heere God heeft ook het besef van de tijd van de eeuwigheid in ons hart gelegd. Met een mooi woord spreekt de Bijbel dan over de ‘kairos’-tijd. Kostbare, waardevolle tijd. Niet de tijd van de klok maar ook van het juiste moment(um) om de goede keuzes te maken en het goede te doen. De kairos-tijd om de Heere God en je naaste te dienen, om kwaliteitstijd in je leven te reserveren en daar zuinig op te zijn. Om regelmatig ook de rust en stilte te vieren om je te voeden met Gods Woord en tijd voor elkaar te nemen. Om even stil te staan om na te denken over jouw plaats in deze wereld en wat God van je vraagt. Zoals mijn moeder tegen me zei: “Wat zou de Heere Jezus doen?” De ‘chronos’ telt de seconden de ‘kairos’ de kwaliteit van ons leven van dienstbaarheid en navolging. Daarnaast is er natuurlijk ook de verwachtingsvolle tijd van het ‘eschaton’, de beslissende tijd waarin we leven vanuit de verwachting van Jezus’ komst.
Welk perspectief?
In de afgelopen zomer beleefde ik ook ander ‘poortmoment’, niet in Olympia maar aan het bed van een geloofsbroeder en vriend. Zijn aardse tent was versleten, we haalden goede herinneringen op aan de chronos-tijd dat we elkaar kenden. Toch was zijn leven niet alleen een chronologische opeenvolging van gebeurtenissen geweest, maar kende het ook vele mooie kairos-momenten voor zijn gezin, kerk en werk die hij met liefde en in bescheidenheid gediend had. We deelden met elkaar voor de poort van de eeuwigheid, met het zicht op het Vaderhuis, ons geloofsvertrouwen. Hij wist zich geborgen in Christus. Op de begrafenis zongen we onder andere dat mooie lied over ‘de stad met paarlen poorten’ waar hij naar verlangde. Hij had in zijn leven gekozen om telkens door de poort van Jezus te gaan en mocht zich door genade meer dan overwinnaar weten.
Ook in het seizoen dat D.V. voor ons ligt staan we voor de vraag: ‘vanuit welk perspectief leven we?’ Persoonlijk, in onze gezinnen, kerkelijk, op ons werk en in de samenleving? Leven we vanuit de ‘chronos’: de race tegen de klok of hebben we oog voor de ‘kairos’: de goede momenten waarin we kiezen voor Gods bedoeling vanuit het verwachtende perspectief van het ‘eschaton’? De apostel Paulus zegt het in Efeze 5 ‘Gebruik uw dagen goed, want we leven in een slechte tijd. Wees niet onverstandig maar probeer te begrijpen wat de Heer wil’ (vers 16). Laten we dat estafettestokje van geloof, hoop, liefde én verwachting maar doorgeven, zolang de poort van genade nog openstaat.
Paul Prijt
