De nieuw ontstane situatie in het Midden-Oosten
De Heere zei al bij de eerste roeping van Abram tegen hem: ‘Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken.’ Uit Abram is het volk Israël voortgekomen. Door dat volk heeft God de wereld op een ongekende manier gezegend. Ook in de plannen van herstel en verlossing, die de Heere God nog heeft voor deze wereld, speelt Israël een sleutelrol.
Je zou kunnen zeggen dat het volk Israël de sleutel is tot het begrijpen van de geschiedenis. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de Messias van Israël, Die is gekomen en spoedig weer zal komen. In Zijn openbaring aan Johannes zei Hij over Zichzelf: ‘Ik ben de Wortel en het Nageslacht van David, de blinkende Morgenster’ (Openbaring 22:16). Omdat Israël het kanaal van Gods zegen is voor deze wereld zegt de Heere God tegen alle anderen in deze wereld: ‘Kom niet aan Mijn kanaal van zegen voor de wereld, want Ik wil de hele wereld zegenen!’ Dat degenen die Israël zegenen worden gezegend, en degenen die Israël vervloeken zelf worden vervloekt, is een principe dat in alle tijden geldt. In de Bijbelse geschiedenis zien wij dit duidelijk gebeuren op allerlei momenten. Maar onze aandacht gaat in dit artikel uit naar de tegenwoordige tijd.
Van de kaart vegen
Er zijn op dit moment landen in het Midden-Oosten die alleen maar meer haat en verderf richting Israël zaaien en landen die juist het tegenovergestelde doen, namelijk de staat Israël erkennen en vriendschappelijke betrekkingen met Israël aangaan. Tot de eerste categorie horen natuurlijk Iran en nogal wat landen waar Iran inmiddels grote invloed heeft en proxy’s heeft opgezet om Israël nog meer te bedreigen. De Islamitische Republiek Iran roept al decennialang dat het Israël volledig van de kaart wil vegen. In Wenen wordt al maandenlang onderhandeld om te zien of er een nucleaire overeenkomst gesloten kan worden, waar ook Israël en het Westen mee akkoord kunnen gaan. Zij zijn zeer ver in het verrijken van uranium en dichtbij wat ze nodig hebben om hiermee deze wapens te kunnen vervaardigen. De religieuze fanaten die de macht in Iran in handen hebben zouden vanuit hun extremistische en geradicaliseerde overtuigingen in staat zijn om deze nog te gebruiken ook richting Israël. Daarmee dreigt een nieuwe holocaust. Alle Arabische Palestijnen die hierdoor ook zouden omkomen worden door Iran dan gezien als martelaars in de jihad.
Iran heeft inmiddels veel militaire aanwezigheid in Irak en in Syrië. In Libanon heeft in feite de terreurbeweging Hezbollah de touwtjes in handen, die ook als een uitgestrekte arm van Iran kan worden beschouwd. In Jemen hebben de door Iran gesteunde Houthi’s een deel van het noorden in bezit genomen, plus nog een andere provincie. Dan hebben we nog Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad in Gaza. Alhoewel Hamas niet een sjiitische maar soennitische groepering is, worden ook deze beide bewegingen gezien als proxy’s van Iran. Met andere woorden, Israël wordt inmiddels omringd met machthebbers en groeperingen die openlijk de ambities hebben om zoveel mogelijk Joden te doden en de gehele ‘zionistische entiteit’ compleet te vernietigen.
Richting de afgrond
Maar God laat niet met zich spotten. Hoe gaat het met deze landen en gebieden? Het antwoord is dat het ronduit slecht gaat met deze landen. Iran, Irak, Syrië, Libanon, Jemen en Gaza worden alleen maar verder naar beneden getrokken door onrust, werkeloosheid, armoede, inflatie en vernietiging van infrastructuren vanwege oorlogen. Libanon kan inmiddels als een ‘failed state’ worden beschouwd en meer dan driekwart van de bevolking leeft in vreselijke armoede. Gaza is ook niet de fijnste plek om te wonen voor een Arabier in het Midden-Oosten en Syrië ligt na meer dan tien jaar oorlog in puin. Ook Irak en Iran zijn steeds meer richting de afgrond gegaan.
Als we daarnaast kijken naar landen die een andere houding aannemen richting Israël, dan zien we een heel ander plaatje. Egypte heeft in 1978 als eerste Arabische land vrede gesloten met Israël en daarmee het bestaansrecht van Israël erkend. Tussen Jordanië en Israël is in 1994 vrede gesloten. Deze twee landen genieten – te midden van alle politieke en militaire onrust in de regio – relatief veel stabiliteit en voorspoed. Iets meer dan twee jaar geleden hebben ook de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Sudan en Marokko het bestaansrecht van Israël erkend en zijn zij diplomatieke betrekkingen met Israël aangegaan. Je ziet een algemeen patroon in het Midden-Oosten: de landen die Israël niet vervloeken gaat het veel beter dan de landen die dat wel doen. Ook in Saoedi-Arabië (dat niet helemaal zo ver is, maar zich wel veel vriendschappelijker richting Israël opstelt dan in het verleden) is sprake van rust en welvaart. Het beste wat de landen rondom Israël kunnen doen is een zegenende houding aannemen en kiezen voor respect voor de Joodse staat en voor samenwerking. Dat zal ook henzelf zeer ten goede komen.
Bijzondere zaken
Enkele bijzondere zaken moeten wij hierbij nog opmerken. Ten eerste, de ontwikkelingen van de afgelopen jaren laten ons klaar en duidelijk zien, dat Israël bereid is om vrede te sluiten met andere landen. Zodra de voornoemde landen zo ver waren dat zij vrede met Israël wilden sluiten, heeft Israël dat ook bijna gelijk gedaan. De geschiedenis van de afgelopen decennia laat ons zien dat Israël ook meerdere keren bereid is geweest verregaande concessies te doen om vrede met de Palestijnen te sluiten, zoals in 2000 onder leiding van toenmalige premier Ehud Barak, en in 2008 met premier Ehud Olmert. Israël was bereid om de Palestijnen hun eigen staat te geven, maar de Palestijnen hebben nooit gewild. Zij willen helemaal niet twee staten, zij willen alleen maar dat Israël helemaal verdwijnt en zijn nog nooit tot erkenning van de staat Israël gekomen. Daarmee is het conflict tussen Israël en de Palestijnen heel makkelijk te begrijpen. Dat er nog steeds geen vrede is ligt niet aan Israël. De bedoeling van zowel Hamas als de Palestijnse Autoriteit is niet vrede met Israël, maar de vernietiging van Israël en ‘de bevrijding van Palestina van de rivier tot de zee.’
Ten tweede, veel politieke leiders, journalisten en opiniemakers in het Westen zijn nog niet doordrongen van de nieuw ontstane werkelijkheid in het Midden-Oosten. Terwijl steeds meer Arabische en andere moslimlanden Israël gaan steunen en minder antizionistisch worden, worden Europese landen dat juist steeds meer. Het antizionisme wordt in het Westen steeds sterker. De leugen dat Israël een onderdrukkende apartheidsstaat is wordt door velen doorverteld zonder dat erover nagedacht wordt. In werkelijkheid is Israël natuurlijk de enige echte democratie en vrije samenleving in het Midden-Oosten, waar gelijke rechten gelden voor alle inwoners van de staat.
Grootste opwekking
Nog een laatste zeer opvallende ontwikkeling: In Iran (nota bene!) bekeren honderdduizenden moslims zich tot Jezus Christus. Het lijkt er sterk op dat daar op dit moment de grootste opwekking van het christelijke geloof plaatsvindt wereldwijd. En het meest bijzondere is dat deze bekeerde Iraniërs bijna allemaal van Israël gaan houden. Kortgeleden zei een Iraanse broeder tegen mij: “De vrijheid die de mensen in Israël hebben, die hebben wij nodig in Iran.” Misschien dat de zo nodige verandering van Iran wel zal komen van binnenuit, omdat velen zich keren tot de God van Israël en van Zijn volk gaan houden. Het wordt tijd dat bij Israël-hatende mensen in het Westen de oogkleppen van het vermeende kolonialistische karakter van de staat Israël afgezet worden.
Oscar Lohuis
