De koningen uit het Oosten (1)
Frits Boekhoff • 94 - 2018 • Uitgave: 9
De Eufraat als zeer bijzondere grensscheiding
‘En de zesde engel goot zijn schaal uit over de grote rivier, de Eufraat. En haar water droogde op, zodat de weg gereedgemaakt werd voor de koningen uit de richting waar de zon opgaat’ (Openbaring 16:12).
‘En de zesde engel blies op de bazuin, en ik hoorde uit de vier horens van het gouden altaar dat vóór God stond, één stem komen. Die zei tegen de zesde engel die de bazuin had: Maak de vier engelen los die gebonden zijn bij de grote rivier, de Eufraat. En de vier engelen werden losgemaakt. Zij waren in gereedheid gehouden tegen het uur en de maand en het jaar dat zij het derde deel van de mensen zouden doden’ (Openbaring 9:13-15).
In de jaren ’30 van de vorige eeuw schreef Johannes de Heer over het Midden-Oosten. In zijn boek Het oostersche vraagstuk ging hij in op de profetieën over de rivier de Eufraat. In deze tijd is dit weer zeer actueel.
“Om de eerste hier aangehaalde profetie te kunnen begrijpen is het nodig – evenals bij veel andere profetieën – dat wij haar bekijken van uit het gezichtspunt waarop de Ziener van Patmos zich plaatste, namelijk Israël. De Eufraat is de grootste en belangrijkste rivier van west-Azië, die op de bergen van noordoost-Turkije ontspringt en via Syrië en Irak in de Perzische golf uitmondt. De Eufraat heeft een lengte van 2735 km. en vormt de natuurlijke en beveiligde grensscheiding tussen het Joodse land en de volkeren ten Oosten van Israël. (JdH spreekt hier over het Joodsche land.)
De grote scheidsmuur
De Eufraat, elders ook ‘de rivier’ of ‘de grote rivier’ genoemd, heeft vanaf het begin in de Bijbel een belangrijke plaats ingenomen. Hij was een van de grensrivieren van het Paradijs (Genesis 2:14) en was ook beloofd als de grens van de toekomstige erfenis van Abraham (Genesis 15:18; Deuteronomium 11:24; Jozua 1:4). Zoals rivieren door alle eeuwen heen steeds de natuurlijke grensscheidingen uitmaakten tussen volken en geestesrichtingen (denk bijvoorbeeld aan de Rijn en de Donau), zo was ook de Eufraat van de dagen van Nimrod af de grote scheidsmuur tussen volken en beginselen (=cultuur, godsdienst en waarden). Heber woonde aan de ‘overzijde’ van de rivier (Genesis 10:25); hij was niet van ‘deze’ zijde. En Abraham, zijn achterkleinzoon, volgde zijn voetsporen; daarom werd hij als nakomeling en geestverwant van Heber, ‘Hebreeër’ genoemd, dat betekent: vreemdeling, ‘iemand van de overkant’.
De grote strijd
Het tweede Bijbelgedeelte, uit Openbaring 9:13-15, laat ons zien hoe de grensscheiding van de Eufraat ook voor de geesten van de lucht van grote betekenis is. In deze profetie toch wordt gesproken over ‘de vier engelen die gebonden zijn bij de grote rivier Eufraat’, en bij gebonden engelen kunnen we het beste aan gevallen engelen denken.
De grote strijd die op aarde plaats vindt tussen volkeren en beginselen (=cultuur, godsdienst en waarden), is een afspiegeling van wat in de onzichtbare geestelijke wereld gebeurt. Daniel laat ons dit duidelijk zien, als hij spreekt over de strijd tussen de engelenvorst van Perzië en de aartsengel Michael (Daniël 10:13). Het is opmerkelijk dat Daniel zich gedurende dat gezicht bevond bij de rivier de Tigris (Daniël 10:4), waarvan Genesis 2:14 ons zegt dat zij met de Eufraat uit één bron ontsprong en dus in de nabijheid moet hebben gelegen. Dáár, in het gebied van de Eufraat, is het waar Johannes de gebonden engelen ziet, die op een bepaalde uur, dag, maand en jaar ontbonden zouden worden.
En wij menen gegronde reden te hebben om te veronderstellen dat satan van Nimrod (de eerste wereldleider) af op deze grensscheiding steeds zijn ‘Babel’ heeft gehad als woonplaats van onreine geesten en duivelen, en dat hij deze daar ook zal hebben tot aan het laatste grote Babylon toe (Openbaring 18:2).
God in Zijn genade, stelt daar bij de Eufraat zowel aan helse (=geestelijke) als aardse machten paal en perk. Maar wanneer de zesde schaal van Gods toorn over deze wereld zal worden uitgegoten, zal ook het water van de Eufraat opdrogen en daarmee dus ophouden een scheidingsgrens te zijn en een afweer te vormen tegen de volken ‘van de opgang van de zon’. De weg zal eenmaal vrij zijn voor de opmars van de Oosterse legermachten (zowel militaire als geestelijke legermachten).”
Tot zover Johannes de Heer.
Opnieuw een belangrijke rol
Zoals u ziet ontspringen de Eufraat en de Tigris in Turkije. Dit betekent dat Erdogan de macht heeft om deze waterstromen af te sluiten en zo Syrië en Irak het in dat gebied zo schaarse water te onthouden. Een machtig (politiek) wapen. Het is verder opmerkelijk dat op dit moment in Syrië de scheidslijn tussen de Koerden en de restanten van Syrië, precies langs de Eufraat lopen. Ook in onze tijd spelen natuurlijke grenzen zoals de Eufraat nog steeds een rol.
De Bijbel schreef 6000 jaar geleden al over de Eufraat. De Bijbel vertelt dat in de laatste dagen de Eufraat opnieuw een belangrijke rol zal spelen. Hoe betrouwbaar is het Woord van God toch.
Joh. de Heer / Frits Boekhoff
‘En de zesde engel goot zijn schaal uit over de grote rivier, de Eufraat. En haar water droogde op, zodat de weg gereedgemaakt werd voor de koningen uit de richting waar de zon opgaat’ (Openbaring 16:12).
‘En de zesde engel blies op de bazuin, en ik hoorde uit de vier horens van het gouden altaar dat vóór God stond, één stem komen. Die zei tegen de zesde engel die de bazuin had: Maak de vier engelen los die gebonden zijn bij de grote rivier, de Eufraat. En de vier engelen werden losgemaakt. Zij waren in gereedheid gehouden tegen het uur en de maand en het jaar dat zij het derde deel van de mensen zouden doden’ (Openbaring 9:13-15).
In de jaren ’30 van de vorige eeuw schreef Johannes de Heer over het Midden-Oosten. In zijn boek Het oostersche vraagstuk ging hij in op de profetieën over de rivier de Eufraat. In deze tijd is dit weer zeer actueel.
“Om de eerste hier aangehaalde profetie te kunnen begrijpen is het nodig – evenals bij veel andere profetieën – dat wij haar bekijken van uit het gezichtspunt waarop de Ziener van Patmos zich plaatste, namelijk Israël. De Eufraat is de grootste en belangrijkste rivier van west-Azië, die op de bergen van noordoost-Turkije ontspringt en via Syrië en Irak in de Perzische golf uitmondt. De Eufraat heeft een lengte van 2735 km. en vormt de natuurlijke en beveiligde grensscheiding tussen het Joodse land en de volkeren ten Oosten van Israël. (JdH spreekt hier over het Joodsche land.)
De grote scheidsmuur
De Eufraat, elders ook ‘de rivier’ of ‘de grote rivier’ genoemd, heeft vanaf het begin in de Bijbel een belangrijke plaats ingenomen. Hij was een van de grensrivieren van het Paradijs (Genesis 2:14) en was ook beloofd als de grens van de toekomstige erfenis van Abraham (Genesis 15:18; Deuteronomium 11:24; Jozua 1:4). Zoals rivieren door alle eeuwen heen steeds de natuurlijke grensscheidingen uitmaakten tussen volken en geestesrichtingen (denk bijvoorbeeld aan de Rijn en de Donau), zo was ook de Eufraat van de dagen van Nimrod af de grote scheidsmuur tussen volken en beginselen (=cultuur, godsdienst en waarden). Heber woonde aan de ‘overzijde’ van de rivier (Genesis 10:25); hij was niet van ‘deze’ zijde. En Abraham, zijn achterkleinzoon, volgde zijn voetsporen; daarom werd hij als nakomeling en geestverwant van Heber, ‘Hebreeër’ genoemd, dat betekent: vreemdeling, ‘iemand van de overkant’.
De grote strijd
Het tweede Bijbelgedeelte, uit Openbaring 9:13-15, laat ons zien hoe de grensscheiding van de Eufraat ook voor de geesten van de lucht van grote betekenis is. In deze profetie toch wordt gesproken over ‘de vier engelen die gebonden zijn bij de grote rivier Eufraat’, en bij gebonden engelen kunnen we het beste aan gevallen engelen denken.
De grote strijd die op aarde plaats vindt tussen volkeren en beginselen (=cultuur, godsdienst en waarden), is een afspiegeling van wat in de onzichtbare geestelijke wereld gebeurt. Daniel laat ons dit duidelijk zien, als hij spreekt over de strijd tussen de engelenvorst van Perzië en de aartsengel Michael (Daniël 10:13). Het is opmerkelijk dat Daniel zich gedurende dat gezicht bevond bij de rivier de Tigris (Daniël 10:4), waarvan Genesis 2:14 ons zegt dat zij met de Eufraat uit één bron ontsprong en dus in de nabijheid moet hebben gelegen. Dáár, in het gebied van de Eufraat, is het waar Johannes de gebonden engelen ziet, die op een bepaalde uur, dag, maand en jaar ontbonden zouden worden.
En wij menen gegronde reden te hebben om te veronderstellen dat satan van Nimrod (de eerste wereldleider) af op deze grensscheiding steeds zijn ‘Babel’ heeft gehad als woonplaats van onreine geesten en duivelen, en dat hij deze daar ook zal hebben tot aan het laatste grote Babylon toe (Openbaring 18:2).
God in Zijn genade, stelt daar bij de Eufraat zowel aan helse (=geestelijke) als aardse machten paal en perk. Maar wanneer de zesde schaal van Gods toorn over deze wereld zal worden uitgegoten, zal ook het water van de Eufraat opdrogen en daarmee dus ophouden een scheidingsgrens te zijn en een afweer te vormen tegen de volken ‘van de opgang van de zon’. De weg zal eenmaal vrij zijn voor de opmars van de Oosterse legermachten (zowel militaire als geestelijke legermachten).”
Tot zover Johannes de Heer.
Opnieuw een belangrijke rol
Zoals u ziet ontspringen de Eufraat en de Tigris in Turkije. Dit betekent dat Erdogan de macht heeft om deze waterstromen af te sluiten en zo Syrië en Irak het in dat gebied zo schaarse water te onthouden. Een machtig (politiek) wapen. Het is verder opmerkelijk dat op dit moment in Syrië de scheidslijn tussen de Koerden en de restanten van Syrië, precies langs de Eufraat lopen. Ook in onze tijd spelen natuurlijke grenzen zoals de Eufraat nog steeds een rol.
De Bijbel schreef 6000 jaar geleden al over de Eufraat. De Bijbel vertelt dat in de laatste dagen de Eufraat opnieuw een belangrijke rol zal spelen. Hoe betrouwbaar is het Woord van God toch.
Joh. de Heer / Frits Boekhoff
