De dood als oplossing
Feike ter Velde • 89 - 2013 • Uitgave: 3
De dood als oplossing. Zo zou je de abortuspraktijk wereldwijd wel kunnen noemen. In China en India aborteert men heel vaak als het kindje een meisje is. Want men heeft liever een jongen. Hier in het Westen aborteert men om tal van redenen, maar vooral omdat het kind niet gewenst is. Onlangs verschenen er statistieken in de Verenigde Staten die laten zien dat er elke 94 seconden een kind de baarmoeder wordt uitgetrokken. De dood als oplossing.
In ons land bestaat de Wet Afbreking Zwangerschap sinds 1 mei 1981, aangenomen in de Tweede Kamer met een meerderheide van één stem. Tussen het gesprek met de arts en de aanstaande moeder moet een bedenktijd zitten van vijf dagen. Maar de meeste artsen in abortusklinieken houden zich daar niet aan. In een opname met verborgen camera toonde de EO destijds aan dat een ongewenste zwangerschap – ongewenst vanwege een geplande wintersportvakantie – met directe ingang kon worden beëindigd met een abortus in de kliniek. De uitzending werd door de kantonrechter verboden, omdat het gesprek met verborgen camera was opgenomen. De aanstaande moeder was een actrice.
De volkswil
Sinds 1981 is zwangerschapsduur al opgerekt naar vierentwintig weken: tot dat moment in de zwangerschap is abortus wettelijk toegestaan. Door de grote ideologische stromingen – fascisme. socialisme en liberalisme – uit de Franse Revolutie komt het abortusdebat weer op gang. Want door de komst van het christendom in Europa was abortus volstrekt verboden. In de heidense tijden daarvóór werden vaak kinderoffers gebracht aan de goden van zon en maan. De Franse Revolutie wilde Gods geboden afschaffen. Dat leidde in de 20e eeuw tot nieuwe wetgeving en kwam er een einde aan de bescherming van het ongeboren kind. In de hele wereld worden per jaar tussen de vijfenveertig en vijftig(!) miljoen kinderen in de moederschoot gedood.
Sinds de Franse Revolutie bepaalt het volk wie leven mag en wie niet. Op democratische wijze is ook onze abortuswet tot stand gekomen en wie kan daartegen bezwaar hebben? Het gesundes Volksempfinden – zoals de nazi’s het noemden – heeft gesproken. De meerderheid heeft beslist. De Kristalnacht in Duitsland, het begin van de Holocaust, werd daarmee ook goedgepraat. De ontstane volkswoede tegen de Joden moest spontaan lijken en zou zijn voortgekomen uit het gesundes Volksempfinden, het gezonde volksgevoelen.
Abortus in de VS
In de Verenigde Staten is sinds 1973 een wet die abortus legaliseert. Er werden tot voor kort abortussen uitgevoerd ook na de 24e week. Eén van de artsen die ook zulke late abortussen uitvoerde, George Tiller, werd zelfs vermoord na een lange tijd van demonstraties bij zijn huis en bij zijn abortuskliniek. Alles geschiedt, net als hier, natuurlijk keurig in ziekenhuizen en klinieken door artsen en verpleegkundigen in witte jassen. Ook de terminologie die wordt gebruikt werkt verhullend. Ben je voor vrije abortus, dan ben je ‘pro choice’ – vóór de vrije keuze inzake leven en dood. Ben je tegen abortus dan ben je ‘pro life’ – vóór het leven. Een andere term van voorstanders van vrije abortus in de VS is ‘Planned Parenthood’ – een lobbyorganisatie voor vrije abortus.
In nieuwe wetgeving onder president George Bush Jr. werd de gruwelijke praktijk rond late abortussen – de partial-birth abortion, tot soms over de zeven maanden – verboden. Eén op de drie vrouwen in de Verenigde Staten heeft vóór haar vijfenveertigste levensjaar een abortus gehad. Zoals met alles, is dit mogelijk ook ons voorland. In Amerika is vijfentachtig procent van de geaborteerde vrouwen ongehuwd. Vanaf ongeveer 1980 is men statistieken van abortussen gaan bijhouden. Zijn dat er in ons land ongeveer dertigduizend per jaar, wereldwijd staat de teller op ongeveer 1,3 miljard sinds 1980!
Voorlichting
Verhullend taalgebruik bij een soort van moord is natuurlijk nodig, wil men de abortuspraktijk handhaven. Ook naar de aanstaande moeders wordt zo academisch mogelijk gesproken, want anders zou ze op haar besluit kunnen terugkomen. De Amerikaanse aborteur dr. Randall zei: “Aan de vrouw tonen wij nooit de echoscopie en laten nooit de hartslag van het kindje horen want dan wil ze geen abortus meer.”
Een andere aborteur, dr. Kalish, zei: “Ik voel me altijd erg ongemakkelijk bij een abortus, want ik ben opgeleid om leven te behouden en niet om het te vernietigen.” Arts en aborteur dr. Szenes: “Je moet wel een beetje schizofreen zijn. In de ene ziekenhuiskamer vertellen we een zwangere vrouw dat alles goed zal gaan, hoewel er kleine gebrekjes aan de foetus worden gezien, terwijl we in de kamer ernaast de vrouw vertellen dat haar kind daarmee niet kan leven en een abortus wenselijke is.”
En de aborteur dr. Sender zei: “We weten allemaal dat het neerkomt op moorden, maar de staat zegt ons dat het mag, dus…”
Grote maar stille nood
Hieraan zijn we overgeleverd, uitgeleverd. En wie vraagt nog naar het welzijn van de moeders van de kinderen die er niet meer zijn. Kinderen die zij hebben laten weghalen, al dan niet onder dwang van anderen. Onze maatschappij, die de vrouw steeds weer uitbuit als bijvoorbeeld lustobject in films en tv-programma’s, staat zwaar schuldig aan deze bijna onzichtbaar gemaakte publieke misdaad.
Hoeveel vrouwen, moeders, lopen met een stil verdriet over hun kind dat er niet meer is? Hoeveel vrouwen denken elke dag aan dat kind dat niet geboren mocht worden? Ze herinnert zich precies hoe door de aborteur het leven uit haar lichaam werd weggetrokken en ze weet precies hoe oud vandaag het kind zou zijn, wanneer het begon te lopen en wanneer het voor het eerst naar school ging. Wie vraagt naar dat stille verdriet, dat uit de ogen spreekt van haar die niet echt moeder werd van dat kind?
Onze maatschappij heeft de misdaad jegens het ongeboren kind en het verdriet van de moeder weggestopt achter geschreeuw over vrijheid en achter de façade van witte doktersjassen en keurige klinieken. Een bittere werkelijkheid van dood en verderf die haar weerga niet kent in de geschiedenis van de mensheid. Nooit eerder werd er op zo grote schaal menselijk leven voortijdig beëindigd. Menselijk leven in de moederschoot geformeerd door de levende God: ’Gij hebt mij in de schoot van mijn moeder geweven…Uw ogen zagen mij vormeloos begin…’ (Psalm 139:13-16). De hele schepping zucht en treurt (Romeinen 8:21).
En wij? Kijken wij de andere kant uit?
Feike ter Velde
In ons land bestaat de Wet Afbreking Zwangerschap sinds 1 mei 1981, aangenomen in de Tweede Kamer met een meerderheide van één stem. Tussen het gesprek met de arts en de aanstaande moeder moet een bedenktijd zitten van vijf dagen. Maar de meeste artsen in abortusklinieken houden zich daar niet aan. In een opname met verborgen camera toonde de EO destijds aan dat een ongewenste zwangerschap – ongewenst vanwege een geplande wintersportvakantie – met directe ingang kon worden beëindigd met een abortus in de kliniek. De uitzending werd door de kantonrechter verboden, omdat het gesprek met verborgen camera was opgenomen. De aanstaande moeder was een actrice.
De volkswil
Sinds 1981 is zwangerschapsduur al opgerekt naar vierentwintig weken: tot dat moment in de zwangerschap is abortus wettelijk toegestaan. Door de grote ideologische stromingen – fascisme. socialisme en liberalisme – uit de Franse Revolutie komt het abortusdebat weer op gang. Want door de komst van het christendom in Europa was abortus volstrekt verboden. In de heidense tijden daarvóór werden vaak kinderoffers gebracht aan de goden van zon en maan. De Franse Revolutie wilde Gods geboden afschaffen. Dat leidde in de 20e eeuw tot nieuwe wetgeving en kwam er een einde aan de bescherming van het ongeboren kind. In de hele wereld worden per jaar tussen de vijfenveertig en vijftig(!) miljoen kinderen in de moederschoot gedood.
Sinds de Franse Revolutie bepaalt het volk wie leven mag en wie niet. Op democratische wijze is ook onze abortuswet tot stand gekomen en wie kan daartegen bezwaar hebben? Het gesundes Volksempfinden – zoals de nazi’s het noemden – heeft gesproken. De meerderheid heeft beslist. De Kristalnacht in Duitsland, het begin van de Holocaust, werd daarmee ook goedgepraat. De ontstane volkswoede tegen de Joden moest spontaan lijken en zou zijn voortgekomen uit het gesundes Volksempfinden, het gezonde volksgevoelen.
Abortus in de VS
In de Verenigde Staten is sinds 1973 een wet die abortus legaliseert. Er werden tot voor kort abortussen uitgevoerd ook na de 24e week. Eén van de artsen die ook zulke late abortussen uitvoerde, George Tiller, werd zelfs vermoord na een lange tijd van demonstraties bij zijn huis en bij zijn abortuskliniek. Alles geschiedt, net als hier, natuurlijk keurig in ziekenhuizen en klinieken door artsen en verpleegkundigen in witte jassen. Ook de terminologie die wordt gebruikt werkt verhullend. Ben je voor vrije abortus, dan ben je ‘pro choice’ – vóór de vrije keuze inzake leven en dood. Ben je tegen abortus dan ben je ‘pro life’ – vóór het leven. Een andere term van voorstanders van vrije abortus in de VS is ‘Planned Parenthood’ – een lobbyorganisatie voor vrije abortus.
In nieuwe wetgeving onder president George Bush Jr. werd de gruwelijke praktijk rond late abortussen – de partial-birth abortion, tot soms over de zeven maanden – verboden. Eén op de drie vrouwen in de Verenigde Staten heeft vóór haar vijfenveertigste levensjaar een abortus gehad. Zoals met alles, is dit mogelijk ook ons voorland. In Amerika is vijfentachtig procent van de geaborteerde vrouwen ongehuwd. Vanaf ongeveer 1980 is men statistieken van abortussen gaan bijhouden. Zijn dat er in ons land ongeveer dertigduizend per jaar, wereldwijd staat de teller op ongeveer 1,3 miljard sinds 1980!
Voorlichting
Verhullend taalgebruik bij een soort van moord is natuurlijk nodig, wil men de abortuspraktijk handhaven. Ook naar de aanstaande moeders wordt zo academisch mogelijk gesproken, want anders zou ze op haar besluit kunnen terugkomen. De Amerikaanse aborteur dr. Randall zei: “Aan de vrouw tonen wij nooit de echoscopie en laten nooit de hartslag van het kindje horen want dan wil ze geen abortus meer.”
Een andere aborteur, dr. Kalish, zei: “Ik voel me altijd erg ongemakkelijk bij een abortus, want ik ben opgeleid om leven te behouden en niet om het te vernietigen.” Arts en aborteur dr. Szenes: “Je moet wel een beetje schizofreen zijn. In de ene ziekenhuiskamer vertellen we een zwangere vrouw dat alles goed zal gaan, hoewel er kleine gebrekjes aan de foetus worden gezien, terwijl we in de kamer ernaast de vrouw vertellen dat haar kind daarmee niet kan leven en een abortus wenselijke is.”
En de aborteur dr. Sender zei: “We weten allemaal dat het neerkomt op moorden, maar de staat zegt ons dat het mag, dus…”
Grote maar stille nood
Hieraan zijn we overgeleverd, uitgeleverd. En wie vraagt nog naar het welzijn van de moeders van de kinderen die er niet meer zijn. Kinderen die zij hebben laten weghalen, al dan niet onder dwang van anderen. Onze maatschappij, die de vrouw steeds weer uitbuit als bijvoorbeeld lustobject in films en tv-programma’s, staat zwaar schuldig aan deze bijna onzichtbaar gemaakte publieke misdaad.
Hoeveel vrouwen, moeders, lopen met een stil verdriet over hun kind dat er niet meer is? Hoeveel vrouwen denken elke dag aan dat kind dat niet geboren mocht worden? Ze herinnert zich precies hoe door de aborteur het leven uit haar lichaam werd weggetrokken en ze weet precies hoe oud vandaag het kind zou zijn, wanneer het begon te lopen en wanneer het voor het eerst naar school ging. Wie vraagt naar dat stille verdriet, dat uit de ogen spreekt van haar die niet echt moeder werd van dat kind?
Onze maatschappij heeft de misdaad jegens het ongeboren kind en het verdriet van de moeder weggestopt achter geschreeuw over vrijheid en achter de façade van witte doktersjassen en keurige klinieken. Een bittere werkelijkheid van dood en verderf die haar weerga niet kent in de geschiedenis van de mensheid. Nooit eerder werd er op zo grote schaal menselijk leven voortijdig beëindigd. Menselijk leven in de moederschoot geformeerd door de levende God: ’Gij hebt mij in de schoot van mijn moeder geweven…Uw ogen zagen mij vormeloos begin…’ (Psalm 139:13-16). De hele schepping zucht en treurt (Romeinen 8:21).
En wij? Kijken wij de andere kant uit?
Feike ter Velde
