Christen-zijn als zieke ‘Na het ongeluk ben ik vrijmoediger geworden’
Joël Oosterhagen • 94 - 2018 • Uitgave: 6
Al een tijd laten wij mensen aan het woord die getuigen van Christus op hun werk. Maar wat nu als je plotseling door ziekte aan huis gekluisterd bent? Ook dan kun je tot zegen zijn, laat Ank Zeldenrust (71) weten. Via Facebook stuurt ze dagelijks bemoedigende teksten naar jong en oud. Met als doel: Vergeet niet wie God is.
Als er iets is wat Ank kenmerkt, is het liefde geven aan de ander en zichzelf op de achtergrond zetten. De liefde en warmte die ze tijdens haar opvoeding miste, heeft ze geprobeerd in haar eigen gezin wel aanwezig te laten zijn. “Liefde uitdelen kan alleen doordat ik weet dat de Heere mij liefheeft.”
Vergeet-mij-nietjes
En dat is wat Ank samen met haar man Sjerp probeert te doen. Naar haar volgers stuurt ze via Facebook dagelijks berichten om hen te bemoedigen en aan te sporen om de Heere te dienen. Het begon met het versturen van gedichten, die ze ‘vergeet-mij-nietjes’ noemt. “Niet dat de mensen mij niet moeten vergeten, maar niet vergeten wat de Heere allemaal doet in ons leven. Inmiddels is dat uitgegroeid tot het sturen van opbeurende en persoonlijke berichten naar een ieder die ik op mijn hart heb.”
Deze speciale bediening is langzamerhand begonnen nadat Ank zeventien jaar geleden plotseling viel en daarbij haar evenwichtsorgaan beschadigde. Het is een mooie dag als Ank en haar man hun schaatsen ombinden en genieten van een schaatstocht op de bevroren plassen. Aan het einde van de tocht maakt ze een sierlijke pirouette, totdat ze wegglijdt. “Ik viel heel hard op mijn achterhoofd en dacht dat mijn hoofd in tweeën lag. Het was zo’n harde knal op het ijs, dat ik even bleef liggen.”
Fascinerend
Na deze gebeurtenis gaan ze snel naar huis en de pijn gaat vast wel over is de gedachte. Als haar man een paar dagen later weer wil gaan schaatsen, besluit Ank toch om mee te gaan. “In die week was ik wel duizelig, maar dat had ik wel vaker. Net als die dagen daarvoor was het een fascinerend ijslandschap, waardoor we beiden luid ‘Hoe groot zijt Gij!’ zongen. We schaatsten heerlijk hand in hand totdat ik weer viel. Dit keer brak ik mijn pols.”
Na een ziekenhuisbezoek komt ze met een mitella om haar arm thuis. “Ik kon mij nu met één hand wassen bij de wastafel en toen ik mijn haar waste, gebeurde er door het plotselinge bukken alsof ik door een zwarte tunnel viel. Vanaf dat moment was het helemaal mis en later bleek door allerlei onderzoeken dat mijn evenwichtsorgaan kapot was.”
Zweefmolen
Stel eens voor dat je in een zweefmolen zit en daarna eruit stapt. Nog even draait alles om je heen na en als je loopt kun je niet in een rechte lijn lopen. Gelukkig is dat maar tijdelijk, maar voor Ank is dit dagelijkse realiteit. “Het blijft draaien in mijn hoofd totdat ik weer aan dat beeld gewend bent. Het is zo onberekenbaar, want op het ene moment zit ik rustig in een stoel, maar opeens kan ik een duw in mijn hoofd krijgen en kan ik niet meer bewegen en praten.”
Het leven van Ank veranderde compleet. “Ik dacht dat dit geen leven was en wist niet of ik dit kon volhouden. Mezelf van het leven beroven was natuurlijk geen optie. Ik zei gelijk tegen de Heere: ‘U hebt een plan met mijn leven en in dat plan wil ik passen.’ Hij heeft beloofd dat Hij mij iedere dag genade wil geven en daar ga ik voor.”
Verbitterd
Op het moment van het ongeluk werkte Sjerp nog fulltime. Ook voor hem was het zwaar nu hij veel taken op zich moest nemen. “We waren al aardig close, maar door dit ongeluk zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid. Je kan heel verbitterd raken, maar dat heb ik niet. Ook heb je snel de neiging om te kijken naar wat niet goed gaat en dan raak je steeds meer in de put. Maar ik kijk de goede kant uit naar wie God is en naar wat ik wel kan.”
Dat het altijd gemakkelijk gaat? “Absoluut niet. Soms zijn er momenten dat ik het even niet zie zitten en geen zin heb om te bidden. Wie ziet nou dat ik bid en wat ik doe?” Het zijn zomaar menselijke reacties die wel eens in haar gedachten rondgaan. Maar door het feit dat de Heere haar wil gebruiken, laat ze zich bemoedigen. Ze wil er zijn voor de ander.
Binnenvaartschipper
Dat was ook al aan het begin van haar huwelijk. Haar man was binnenvaartschipper en als ze met hun schip aan wal lagen, dan zat hun schipperswoning vol met jongeren. “We zongen elke avond liederen tot eer van God. De naam van ons schip was niet voor niets Soli Deo gloria, Alleen God de eer!” En dat moesten de mensen op straat ook weten als ze gingen evangeliseren. “Ik was vroeger best verlegen, maar na het ongeluk ben ik veranderd en vrijmoediger geworden.”
Vanuit deze nieuwe bediening ervaart Ank steeds meer zegen en komen er steeds meer ingangen om mensen te bereiken. Zo ook bij jongeren uit haar gemeente. “We werden uitgenodigd bij de jeugdvereniging om te vertellen over ons huwelijk en sindsdien zijn we steeds meer in contact met jongeren gekomen. Elke week stuur ik een aantal van hen een persoonlijk bericht en ze komen zelfs met vragen of gebedsonderwerpen.”
Als een Vriend
Steeds meer ontdekt Ank wat ze mag betekenen voor de Heere. Maar dat kost haar veel. “Ik kan nu heel veel niet meer wat ik voorheen wel kon doen zoals fietsen, wandelen of gewoon het huishouden. Maar wat ik ben gaan ontdekken is dat ik meer kan bidden. De hele dag door legt God mij namen in mijn gedachten waarvoor ik dan bid. Daarom ben ik een bidder geworden. God gebruikt de ziekte tot zegen.”
Het is de ‘tegenstander’ die haar wel eens laat zien wat ze niet meer kan. Wanneer ze aan Psalm 23 denkt en de woorden ‘mij ontbreekt niets’ leest, komen bij Ank wel eens de gedachten op dat haar wel iets ontbreekt: een nieuw evenwichtsorgaan. “Maar dan mag ik weten dat het goed is, want ik heb alleen de Heere nodig. Hij is mijn alles en dat verrijkt mijn leven. Ik ervaar innerlijk die blijdschap en vreugde. Als een Vriend wil Hij mij elke dag dragen, ondanks mijn omstandigheden.”
Joël Oosterhagen
Als er iets is wat Ank kenmerkt, is het liefde geven aan de ander en zichzelf op de achtergrond zetten. De liefde en warmte die ze tijdens haar opvoeding miste, heeft ze geprobeerd in haar eigen gezin wel aanwezig te laten zijn. “Liefde uitdelen kan alleen doordat ik weet dat de Heere mij liefheeft.”
Vergeet-mij-nietjes
En dat is wat Ank samen met haar man Sjerp probeert te doen. Naar haar volgers stuurt ze via Facebook dagelijks berichten om hen te bemoedigen en aan te sporen om de Heere te dienen. Het begon met het versturen van gedichten, die ze ‘vergeet-mij-nietjes’ noemt. “Niet dat de mensen mij niet moeten vergeten, maar niet vergeten wat de Heere allemaal doet in ons leven. Inmiddels is dat uitgegroeid tot het sturen van opbeurende en persoonlijke berichten naar een ieder die ik op mijn hart heb.”
Deze speciale bediening is langzamerhand begonnen nadat Ank zeventien jaar geleden plotseling viel en daarbij haar evenwichtsorgaan beschadigde. Het is een mooie dag als Ank en haar man hun schaatsen ombinden en genieten van een schaatstocht op de bevroren plassen. Aan het einde van de tocht maakt ze een sierlijke pirouette, totdat ze wegglijdt. “Ik viel heel hard op mijn achterhoofd en dacht dat mijn hoofd in tweeën lag. Het was zo’n harde knal op het ijs, dat ik even bleef liggen.”
Fascinerend
Na deze gebeurtenis gaan ze snel naar huis en de pijn gaat vast wel over is de gedachte. Als haar man een paar dagen later weer wil gaan schaatsen, besluit Ank toch om mee te gaan. “In die week was ik wel duizelig, maar dat had ik wel vaker. Net als die dagen daarvoor was het een fascinerend ijslandschap, waardoor we beiden luid ‘Hoe groot zijt Gij!’ zongen. We schaatsten heerlijk hand in hand totdat ik weer viel. Dit keer brak ik mijn pols.”
Na een ziekenhuisbezoek komt ze met een mitella om haar arm thuis. “Ik kon mij nu met één hand wassen bij de wastafel en toen ik mijn haar waste, gebeurde er door het plotselinge bukken alsof ik door een zwarte tunnel viel. Vanaf dat moment was het helemaal mis en later bleek door allerlei onderzoeken dat mijn evenwichtsorgaan kapot was.”
Zweefmolen
Stel eens voor dat je in een zweefmolen zit en daarna eruit stapt. Nog even draait alles om je heen na en als je loopt kun je niet in een rechte lijn lopen. Gelukkig is dat maar tijdelijk, maar voor Ank is dit dagelijkse realiteit. “Het blijft draaien in mijn hoofd totdat ik weer aan dat beeld gewend bent. Het is zo onberekenbaar, want op het ene moment zit ik rustig in een stoel, maar opeens kan ik een duw in mijn hoofd krijgen en kan ik niet meer bewegen en praten.”
Het leven van Ank veranderde compleet. “Ik dacht dat dit geen leven was en wist niet of ik dit kon volhouden. Mezelf van het leven beroven was natuurlijk geen optie. Ik zei gelijk tegen de Heere: ‘U hebt een plan met mijn leven en in dat plan wil ik passen.’ Hij heeft beloofd dat Hij mij iedere dag genade wil geven en daar ga ik voor.”
Verbitterd
Op het moment van het ongeluk werkte Sjerp nog fulltime. Ook voor hem was het zwaar nu hij veel taken op zich moest nemen. “We waren al aardig close, maar door dit ongeluk zijn we nog meer naar elkaar toegegroeid. Je kan heel verbitterd raken, maar dat heb ik niet. Ook heb je snel de neiging om te kijken naar wat niet goed gaat en dan raak je steeds meer in de put. Maar ik kijk de goede kant uit naar wie God is en naar wat ik wel kan.”
Dat het altijd gemakkelijk gaat? “Absoluut niet. Soms zijn er momenten dat ik het even niet zie zitten en geen zin heb om te bidden. Wie ziet nou dat ik bid en wat ik doe?” Het zijn zomaar menselijke reacties die wel eens in haar gedachten rondgaan. Maar door het feit dat de Heere haar wil gebruiken, laat ze zich bemoedigen. Ze wil er zijn voor de ander.
Binnenvaartschipper
Dat was ook al aan het begin van haar huwelijk. Haar man was binnenvaartschipper en als ze met hun schip aan wal lagen, dan zat hun schipperswoning vol met jongeren. “We zongen elke avond liederen tot eer van God. De naam van ons schip was niet voor niets Soli Deo gloria, Alleen God de eer!” En dat moesten de mensen op straat ook weten als ze gingen evangeliseren. “Ik was vroeger best verlegen, maar na het ongeluk ben ik veranderd en vrijmoediger geworden.”
Vanuit deze nieuwe bediening ervaart Ank steeds meer zegen en komen er steeds meer ingangen om mensen te bereiken. Zo ook bij jongeren uit haar gemeente. “We werden uitgenodigd bij de jeugdvereniging om te vertellen over ons huwelijk en sindsdien zijn we steeds meer in contact met jongeren gekomen. Elke week stuur ik een aantal van hen een persoonlijk bericht en ze komen zelfs met vragen of gebedsonderwerpen.”
Als een Vriend
Steeds meer ontdekt Ank wat ze mag betekenen voor de Heere. Maar dat kost haar veel. “Ik kan nu heel veel niet meer wat ik voorheen wel kon doen zoals fietsen, wandelen of gewoon het huishouden. Maar wat ik ben gaan ontdekken is dat ik meer kan bidden. De hele dag door legt God mij namen in mijn gedachten waarvoor ik dan bid. Daarom ben ik een bidder geworden. God gebruikt de ziekte tot zegen.”
Het is de ‘tegenstander’ die haar wel eens laat zien wat ze niet meer kan. Wanneer ze aan Psalm 23 denkt en de woorden ‘mij ontbreekt niets’ leest, komen bij Ank wel eens de gedachten op dat haar wel iets ontbreekt: een nieuw evenwichtsorgaan. “Maar dan mag ik weten dat het goed is, want ik heb alleen de Heere nodig. Hij is mijn alles en dat verrijkt mijn leven. Ik ervaar innerlijk die blijdschap en vreugde. Als een Vriend wil Hij mij elke dag dragen, ondanks mijn omstandigheden.”
Joël Oosterhagen
