Beste Zoeklichtlezers,
Els ter Welle • 92 - 2016 • Uitgave: 21
Ik heb een heel jaar niet voor u geschreven. Waarom eigenlijk niet? Ik heb een heel turbulent jaar achter de rug. Allereerst is mijn Herman op 4 november vorig jaar overleden. Wat een gemis! Herman leed de laatste jaren aan dementie. Maar ondanks zijn ziekte, was hij nog zo in staat om mij liefde te geven.
Ondertussen was er eind augustus vorig jaar bij mij kwaadaardige kanker geconstateerd. Mijn leven stond ineens op z’n kop. Men dacht aan een uitzaaiing van agressieve longkanker en ik zou dan niet meer lang te leven hebben. Ook was er een tumor in mijn hoofd. Uiteindelijk bleek, na operatie, dat ik een zeldzame, agressieve vorm van huidkanker had en de tumor in mijn hoofd niet kwaadaardig was. Vanaf 2 november zou ik zes weken lang elke dag naar het Anthony van Leeuwenhoek in Amsterdam moeten gaan voor bestralingen.
In dezelfde tijd ging Herman zienderogen achteruit. Hij kon heel moeilijk slikken en verzwakte enorm. “Oei”, dacht ik, “als Hermans overlijden maar niet in de tijd van de bestralingen valt…”
God had de controle!
De bestralingen werden veertien dagen uitgesteld omdat men het weefsel van de tumor nog verder wilde onderzoeken. In die twee weken ging Herman nog verder achteruit waarna hij tenslotte overleed. De laatste vijf dagen was ik er bijna constant, afgewisseld door onze kinderen. Er waren in die dagen zulke prachtige en ontroerende momenten. Die koester ik als een dankbare herinnering. Ondanks Hermans dementie en afasie heeft hij op zijn wijze duidelijk van ons allemaal afscheid genomen.
Op 4 november is hij in het bijzijn van drie van zijn kinderen heel rustig in mijn armen gestorven en met een lach naar de hemel gegaan.
Ik las ergens: ‘Wanneer de longen uiteindelijk de laatste adem uitblazen en zich beginnen te vullen met de lieflijkheid van de hemelse adem, dan zal men zich in dat ene ogenblik realiseren dat men op dat moment pas echt begint te leven.’ Dat hebben we voor onze ogen zien gebeuren!
Niet alleen, maar samen met God verder
De weken daarna heb ik bijzonder Gods nabijheid ervaren. Hij heeft mij door de eerste moeilijke tijd heen geholpen.
Herman heeft een lege plaats in mijn leven achtergelaten. Maar ik gun hem de hemel zo! Ik ben ongelooflijk dankbaar dat hij nu gezond is en geniet! Hij kon de laatste jaren niet meer spreken. Ik weet zeker dat hij die achterstand volop aan het inhalen is. Dat kan bijna niet anders, want Herman was een rasechte prater. In de laatste zes weken van 2015 ben ik elke dag bestraald. Onze dochter Petra, die samen met haar man voor de Heer werkt in China, is speciaal teruggekomen om voor mij te zorgen. Ze is hier vier maanden geweest. Wat een luxe! Mijn hals, mond en keel werden bestraald waardoor het moeilijk was om te slikken en te praten. Maar iedere morgen stond er een smoothy voor me klaar met allerlei gezonds erin. De dokter vertelde: “De bestraling die je iedere dag krijgt, is duizend keer sterker dan gewone röntgenstralen. Er gebeurt dus heel veel in je lichaam waardoor je heel erg moe zult zijn. Geef daar vooral aan toe.” Doordat Petra er was kon ik dat doen.
Stilte in de storm
Als ik alles van tevoren had geweten, had ik niet kunnen bedenken dat ik zo goed door deze moeilijke maanden heen zou komen, want ik ben niet zo’n held. Maar God heeft mij gedragen. Dat geeft heel veel moed voor de toekomst. Er is een kleine kans dat de tumor terugkomt, maar mijn leven is in Gods hand. Onze kleindochter Elise – dochter van onze kinderen in China – woont bij mij sinds augustus 2015 omdat zij in Utrecht studeert. Toen ze er nog maar net was, kreeg ik het bericht dat ik kanker had. Zij kalligrafeerde toen voor mij: ‘Ik vrees geen kwaad, want gij zijt bij mij.’ Die tekst uit Psalm 23 hangt sinds die tijd bij mij in de huiskamer. Ik heb mogen ervaren dat Hij kracht geeft naar kruis en stilte in de storm!
Els ter Welle
De redactie is blij en dankbaar dat Els ter Welle de draad weer oppakt met schrijven voor Het Zoeklicht. Volgende maand gaat ze verder waar ze gebleven was, met Spreuken 9. Met haar wensen we u veel inspiratie bij het lezen, zodat u gestimuleerd wordt om uw licht te laten schijnen in een wereld die steeds donkerder wordt.
Ondertussen was er eind augustus vorig jaar bij mij kwaadaardige kanker geconstateerd. Mijn leven stond ineens op z’n kop. Men dacht aan een uitzaaiing van agressieve longkanker en ik zou dan niet meer lang te leven hebben. Ook was er een tumor in mijn hoofd. Uiteindelijk bleek, na operatie, dat ik een zeldzame, agressieve vorm van huidkanker had en de tumor in mijn hoofd niet kwaadaardig was. Vanaf 2 november zou ik zes weken lang elke dag naar het Anthony van Leeuwenhoek in Amsterdam moeten gaan voor bestralingen.
In dezelfde tijd ging Herman zienderogen achteruit. Hij kon heel moeilijk slikken en verzwakte enorm. “Oei”, dacht ik, “als Hermans overlijden maar niet in de tijd van de bestralingen valt…”
God had de controle!
De bestralingen werden veertien dagen uitgesteld omdat men het weefsel van de tumor nog verder wilde onderzoeken. In die twee weken ging Herman nog verder achteruit waarna hij tenslotte overleed. De laatste vijf dagen was ik er bijna constant, afgewisseld door onze kinderen. Er waren in die dagen zulke prachtige en ontroerende momenten. Die koester ik als een dankbare herinnering. Ondanks Hermans dementie en afasie heeft hij op zijn wijze duidelijk van ons allemaal afscheid genomen.
Op 4 november is hij in het bijzijn van drie van zijn kinderen heel rustig in mijn armen gestorven en met een lach naar de hemel gegaan.
Ik las ergens: ‘Wanneer de longen uiteindelijk de laatste adem uitblazen en zich beginnen te vullen met de lieflijkheid van de hemelse adem, dan zal men zich in dat ene ogenblik realiseren dat men op dat moment pas echt begint te leven.’ Dat hebben we voor onze ogen zien gebeuren!
Niet alleen, maar samen met God verder
De weken daarna heb ik bijzonder Gods nabijheid ervaren. Hij heeft mij door de eerste moeilijke tijd heen geholpen.
Herman heeft een lege plaats in mijn leven achtergelaten. Maar ik gun hem de hemel zo! Ik ben ongelooflijk dankbaar dat hij nu gezond is en geniet! Hij kon de laatste jaren niet meer spreken. Ik weet zeker dat hij die achterstand volop aan het inhalen is. Dat kan bijna niet anders, want Herman was een rasechte prater. In de laatste zes weken van 2015 ben ik elke dag bestraald. Onze dochter Petra, die samen met haar man voor de Heer werkt in China, is speciaal teruggekomen om voor mij te zorgen. Ze is hier vier maanden geweest. Wat een luxe! Mijn hals, mond en keel werden bestraald waardoor het moeilijk was om te slikken en te praten. Maar iedere morgen stond er een smoothy voor me klaar met allerlei gezonds erin. De dokter vertelde: “De bestraling die je iedere dag krijgt, is duizend keer sterker dan gewone röntgenstralen. Er gebeurt dus heel veel in je lichaam waardoor je heel erg moe zult zijn. Geef daar vooral aan toe.” Doordat Petra er was kon ik dat doen.
Stilte in de storm
Als ik alles van tevoren had geweten, had ik niet kunnen bedenken dat ik zo goed door deze moeilijke maanden heen zou komen, want ik ben niet zo’n held. Maar God heeft mij gedragen. Dat geeft heel veel moed voor de toekomst. Er is een kleine kans dat de tumor terugkomt, maar mijn leven is in Gods hand. Onze kleindochter Elise – dochter van onze kinderen in China – woont bij mij sinds augustus 2015 omdat zij in Utrecht studeert. Toen ze er nog maar net was, kreeg ik het bericht dat ik kanker had. Zij kalligrafeerde toen voor mij: ‘Ik vrees geen kwaad, want gij zijt bij mij.’ Die tekst uit Psalm 23 hangt sinds die tijd bij mij in de huiskamer. Ik heb mogen ervaren dat Hij kracht geeft naar kruis en stilte in de storm!
Els ter Welle
De redactie is blij en dankbaar dat Els ter Welle de draad weer oppakt met schrijven voor Het Zoeklicht. Volgende maand gaat ze verder waar ze gebleven was, met Spreuken 9. Met haar wensen we u veel inspiratie bij het lezen, zodat u gestimuleerd wordt om uw licht te laten schijnen in een wereld die steeds donkerder wordt.
