Ariël Sharon: 'Jeruzalem blijft onze ongedeelde hoofdstad'
Feike ter Velde • 76 - 2000/01 • Uitgave: 24
Alles leek te wankelen in Israël. Bijna de gehele westelijke Jordaanoever in Palestijnse handen, Jeruzalem in tweeën gebroken met een 'Berlijnse muur’ als afscheiding en geen vrede met de Palestijnen, noch veiligheid voor Israël De droom van Ehud Barak is uit. Toen hij wakker werd was hij weer een gewoon burger in het land.
Ariël Sharon won de verkiezingen met een ongekende meerderheid. Dat wil niet zeggen dat hij nu even makkelijk de problemen zal oplossen. Maar het gevaar voor Jeruzalem en Israël is tijdelijk geweken.
De afgelopen maanden zijn twee dingen duidelijk geworden:
a. De Palestijnen willen niet op basis van onderhandelingen tot vrede komen.
b. De Palestijnen zijn niets meer dan marionetten van de Islam.
Het is ondenkbaar voor het westers-humanistisch denken dat het in Israël om een geestelijke oorlogsvoering gaat. Maar een Palestijns leider zei destijds voor de BBC-radio: "De strijd om Jeruzalem is een geestelijke strijd. De Joden bestrijden ons met de Torah, maar wij zullen de Joden bestrijden en overwinnen met de Koran en met de Bijbel". Hij bedoelde: de Islam en de afvallige christenheid. Deze man begrijpt er meer van dan veel politici en geestelijke leiders in de westerse wereld.
De afgelopen maanden heeft Arafat zijn gewapende strijders. opgeroepen de aanval in te zetten tegen Israël om zo de druk op te voeren. Barak moest nog verder gaan met zijn concessies. Barak moest nóg meer inleveren. Barak weigerde, maar kwam, onder druk van de Amerikanen toch weer terug aan de gesprekstafel.
Opnieuw gaf hij verder toe. Barak eiste eerst een eind aan het geweld van de straat, voordat verder gepraat zou worden. Er kwam geen eind aan het geweld, maar Barak ging na enkele dagen toch weer met Arafat praten. Die zwakheid hebben de Palestijnen snel door. Opnieuw wonnen ze op punten. Barak moest resultaat boeken om aan te blijven als premier van Israël. Ook dat wisten de Palestijnen. Dus konden ze doorgaan met 'nee zeggen tegen alle voorstellen. Maar, steeds met de mededeling dat ze "bereid blijven verder te praten". Weglopen zou immers voor Arafat betekenen: verlies in de wereldopinie. Immers, héél de wereld ziet Israël nu als de agressor, die schiet met tanks op Palestijnse kinderen. Dat beeld is grote winst voor Arafat en de zijnen. Daarom hebben ze steeds nee gezegd tegen alle vredesvoorstellen van Barak, inclusief het weggeven van Jeruzalem.
Arafat en de zijnen lopen aan het lijntje van de Islam.. Het is voor heel de Islamitische wereld ondenkbaar dat er.een staat is die Israël heet. Er is maar één doel in de Islam: de vernietiging van Israël Wie dat niet gelooft moet een weekje in een hotelkamer in Egypte of Syrië naar de televisie gaan kijken of zich een preek laten vertalen op vrijdag in de Al-Aksamoskee.
Het gaat zó slecht met Israël dat op de laatste Islamitische top in Egypte een Iraans geestelijk leider zei: We hebben geen grote oorlog tegen Israël meer nodig, we krijgen het langs deze weg op de knieën en we zullen overwinnen." In Westerse media krijgt zoiets nauwelijks aandacht, omdat het niet past in het westers-humanistisch denken. Het wordt afgedaan als Arabische retoriek.
Ariël Sharon was op de dag van zijn verkiezing erg duidelijk: Er is geen gesprek mogelijk over Jeruzalem. Er komt geen Palestijnse staat op de westelijke Jordaanoever. En wat zei Arafat? Hij is bereid om met Sharon verder te praten over vrede.
Humanistisch denkende Westerlingen zullen zeggen: Wijk eens hoe vèr Arafat wil gaan voor het krijgen van vrede. Hij wil zelfs nu nog praten". Wie beter kijkt weet: Israël raakt in de wereld verder in het isolement en komt alleen te staan. Daarom kan Arafat nu rustig achterover leunen. Wie bijbels denkt weet: 'Jeruzalem zal blijven voortbestaan, op haar eigen plaats, te Jeruzalem" (Zach.12:6).
FtV
Ariël Sharon won de verkiezingen met een ongekende meerderheid. Dat wil niet zeggen dat hij nu even makkelijk de problemen zal oplossen. Maar het gevaar voor Jeruzalem en Israël is tijdelijk geweken.
De afgelopen maanden zijn twee dingen duidelijk geworden:
a. De Palestijnen willen niet op basis van onderhandelingen tot vrede komen.
b. De Palestijnen zijn niets meer dan marionetten van de Islam.
Het is ondenkbaar voor het westers-humanistisch denken dat het in Israël om een geestelijke oorlogsvoering gaat. Maar een Palestijns leider zei destijds voor de BBC-radio: "De strijd om Jeruzalem is een geestelijke strijd. De Joden bestrijden ons met de Torah, maar wij zullen de Joden bestrijden en overwinnen met de Koran en met de Bijbel". Hij bedoelde: de Islam en de afvallige christenheid. Deze man begrijpt er meer van dan veel politici en geestelijke leiders in de westerse wereld.
De afgelopen maanden heeft Arafat zijn gewapende strijders. opgeroepen de aanval in te zetten tegen Israël om zo de druk op te voeren. Barak moest nog verder gaan met zijn concessies. Barak moest nóg meer inleveren. Barak weigerde, maar kwam, onder druk van de Amerikanen toch weer terug aan de gesprekstafel.
Opnieuw gaf hij verder toe. Barak eiste eerst een eind aan het geweld van de straat, voordat verder gepraat zou worden. Er kwam geen eind aan het geweld, maar Barak ging na enkele dagen toch weer met Arafat praten. Die zwakheid hebben de Palestijnen snel door. Opnieuw wonnen ze op punten. Barak moest resultaat boeken om aan te blijven als premier van Israël. Ook dat wisten de Palestijnen. Dus konden ze doorgaan met 'nee zeggen tegen alle voorstellen. Maar, steeds met de mededeling dat ze "bereid blijven verder te praten". Weglopen zou immers voor Arafat betekenen: verlies in de wereldopinie. Immers, héél de wereld ziet Israël nu als de agressor, die schiet met tanks op Palestijnse kinderen. Dat beeld is grote winst voor Arafat en de zijnen. Daarom hebben ze steeds nee gezegd tegen alle vredesvoorstellen van Barak, inclusief het weggeven van Jeruzalem.
Arafat en de zijnen lopen aan het lijntje van de Islam.. Het is voor heel de Islamitische wereld ondenkbaar dat er.een staat is die Israël heet. Er is maar één doel in de Islam: de vernietiging van Israël Wie dat niet gelooft moet een weekje in een hotelkamer in Egypte of Syrië naar de televisie gaan kijken of zich een preek laten vertalen op vrijdag in de Al-Aksamoskee.
Het gaat zó slecht met Israël dat op de laatste Islamitische top in Egypte een Iraans geestelijk leider zei: We hebben geen grote oorlog tegen Israël meer nodig, we krijgen het langs deze weg op de knieën en we zullen overwinnen." In Westerse media krijgt zoiets nauwelijks aandacht, omdat het niet past in het westers-humanistisch denken. Het wordt afgedaan als Arabische retoriek.
Ariël Sharon was op de dag van zijn verkiezing erg duidelijk: Er is geen gesprek mogelijk over Jeruzalem. Er komt geen Palestijnse staat op de westelijke Jordaanoever. En wat zei Arafat? Hij is bereid om met Sharon verder te praten over vrede.
Humanistisch denkende Westerlingen zullen zeggen: Wijk eens hoe vèr Arafat wil gaan voor het krijgen van vrede. Hij wil zelfs nu nog praten". Wie beter kijkt weet: Israël raakt in de wereld verder in het isolement en komt alleen te staan. Daarom kan Arafat nu rustig achterover leunen. Wie bijbels denkt weet: 'Jeruzalem zal blijven voortbestaan, op haar eigen plaats, te Jeruzalem" (Zach.12:6).
FtV
