Arafats opgesierde leugens
Feike ter Velde • 75 - 1999/2000 • Uitgave: 7
Westerse leiders, ook onze ministers, zijn marionetten in de show en Arafat trekt aan de touwtjes.
Het zou een grote gebeurtenis moeten worden met tienduizenden Palestijnen, de aanhangers van 'president' Jasser Arafat. Tientallen journalisten hadden zich verzameld bij Ras-al-Ahmud in Oost-Jeruzalem. Dagen lang hadden de door Arafat gedirigeerde kranten en de eveneens door hem gedirigeerde Palestijnse televisie de grote demonstratie aangekondigd: 'De Dag van Woede' was de demonstratie gedoopt. Maandag de zevende juni zou een grote dag worden en zal voortaan elk jaar worden georganiseerd. Immers, de woede van de Palestijnen is het kookpunt genaderd. Woede over alles wat Israël betreft, maar in zonderheid woede over de voortdurend uitbreidende nederzettingen op de Westbank en in Gaza. Op die 'nederzettingen-politiek' van Israël richt zich vooral de woede van alle Palestijnen en de wereld zal het zien. TV-ploegen stonden klaar, de internationale schrijvende pers had zich verzameld, de politie had dranghekken klaargezet en verkeersmaatregelen getroffen. De verzamelde menigte zou al demonstrerend naar de Al-Aksa-moskee op de Tempelberg trekken alwaar gedurende het middaggebed een krachtige preek gehouden zou worden. Alles was gereed, dagen van propaganda had ervoor gezorgd dat alle Palestijnen in Oost-Jeruzalem, op de Westbank en in Gaza waren geïnformeerd en geïnstrueerd. Het feest kon beginnen. Maar… er kwam helemaal niemand! Er waren geen demonstranten. Korte tijd na het voorgenomen aanvangsuur vertrokken de TV-ploegen, de journalisten, de politiemannen en de organisatoren, om over te gaan tot de orde van de dag.
Voor de verzamelde wereldpers werd duidelijk dat het gezag van voorzitter Jasser Arafat en zijn Palestijnse Autoriteit tot het nulpunt is gedaald. Men is de greep op de eigen mensen, de Palestijnen in Oost-Jeruzalem, de Westbank en in Gaza volkomen kwijt. Het organiseren van demonstraties en het orkestreren van allerlei activiteiten ten behoeve van zijn politieke ambities behoort kennelijk niet meer tot Arafats gereedschappen.
De laatste grote demonstraties van Palestijnen richtten zich in feite tegen de Palestijnse Autoriteit en tegen Jasser Arafat.Tot tweemaal toe ging het om de schijnprocessen van Arafats scherprechters, die de doodstraf uitspraken in enkele uren durende rechtszittingen. De laatste rechtszitting vond plaats een uur na de arrestatie van een van zedendelict verdachte politieman. Het proces begon om tien uur 's avonds en was voor middernacht afgelopen. De terechtstelling vond plaats om twee uur diezelfde nacht. Achteraf bleek de man onschuldig.
CORRUPTIE
Het schrikbewind van Jasser Arafat en de zijnen, de martelingen en moorden in de Palestijnse gevangenissen (we berichtten hierover eerder) en de corruptie van Arafat en zijn 'ministers' - het zijn allemaal zaken die langzamerhand beginnen door te dringen tot de doorsnee Palestijn.
Het 'kabinet' van 'president' Arafat kost jaarlijks 80 miljoen dollar (honderdzestig miljoen gulden). Gelden, die door diverse landen worden gegeven, waaronder Nederland, verdwijnen in de zakken van Arafat en zijn kornuiten, er worden dure villa's voor gebouwd, iedereen kan ze zien in Gaza aan de kust van de Middellandse Zee, en niemand praat erover in politieke kringen van Europa en Amerika. Datzelfde Amerika van Bill Clinton gaf bijna honderdmiljoen dollar aan de Palestijnse Autoriteit om een pensioenfonds voor de Palestijnen mee op te bouwen. Het geld werd door Amerika op een Zwitserse Bank gestort. Kortgeleden heeft Arafat persoonlijk een aanzienlijk bedrag eruit opgenomen ten behoeve van persoonlijke uitgaven van de Palestijnse president en zijn hofhouding.
Alleen al in de maand april van dit jaar reisde Arafat naar zo'n veertig landen - en gaf miljoenen dollars uit - om zijn plannen uiteen te zetten voor de uitroeping van zijn Palestijnse staat. Dat is uiteindelijk niet doorgegaan, maar hij heeft zich nu verzekerd van internationale politieke steun als dit volgend jaar wel gebeurt.
Arafats 'ministers', politie-officieren en andere hooggeplaatsten zijn de Palestijnen, die uit Arafats hoofdkwartier van destijds in Tunis zijn gekomen. De uit Libanon verdreven Arafat en zijn leger, die in dat land een waar schrikbewind voerden, werden daaruit in de jaren tachtig verdreven door het Israël van Menachim Begin. Tunis in plaats van Beiroet werd toen het tijdelijke hoofdkwartier van de Palestijnse terreur in heel de wereld onder leiding van Arafat. Na de ondertekening van de Oslo-akkoorden kon Arafat vanuit Tunis zijn glorieuze intocht houden in Gaza, waar het paleis voor 'de president van alle Palestijnen' werd betrokken.
DE KLUCHT VAN DE LEUGEN
Het was de president van het machtigste en rijkste land ter wereld, Bill Clinton van Amerika, die hoogst persoonlijk de show bijwoonde van de stemming over het PLO-Handvest, waaruit het artikel over de vernietiging van de Staat Israël zou worden geschrapt. Er was geen meerderheid van de Palestijnse Raad aanwezig en er werd gestemd door middel van handopsteking door mensen op de twee voorste rijen, zodat de Amerikaanse president kon zien "dat iedereen vóórstemde". De andere aanwezigen, waarvan een groot aantal niet eens tot de PLO behoorde, staken hun hand niet op. Maar dat zag de Amerikaanse president weer niet. Zo, nu heeft de wereld gezien dat Arafat een man van vrede en gerechtigheid is geworden. En zo presenteerde de media dit gebeuren, dat zo illustratief is voor alles rond Arafat en zijn Palestijnse Autoriteit.
Wat zich hier afspeelt is steeds meer de klucht van de versierde leugen, waar ook onze politici en ministers zich voortdurende mee inlaten.
Feike ter Velde
Het zou een grote gebeurtenis moeten worden met tienduizenden Palestijnen, de aanhangers van 'president' Jasser Arafat. Tientallen journalisten hadden zich verzameld bij Ras-al-Ahmud in Oost-Jeruzalem. Dagen lang hadden de door Arafat gedirigeerde kranten en de eveneens door hem gedirigeerde Palestijnse televisie de grote demonstratie aangekondigd: 'De Dag van Woede' was de demonstratie gedoopt. Maandag de zevende juni zou een grote dag worden en zal voortaan elk jaar worden georganiseerd. Immers, de woede van de Palestijnen is het kookpunt genaderd. Woede over alles wat Israël betreft, maar in zonderheid woede over de voortdurend uitbreidende nederzettingen op de Westbank en in Gaza. Op die 'nederzettingen-politiek' van Israël richt zich vooral de woede van alle Palestijnen en de wereld zal het zien. TV-ploegen stonden klaar, de internationale schrijvende pers had zich verzameld, de politie had dranghekken klaargezet en verkeersmaatregelen getroffen. De verzamelde menigte zou al demonstrerend naar de Al-Aksa-moskee op de Tempelberg trekken alwaar gedurende het middaggebed een krachtige preek gehouden zou worden. Alles was gereed, dagen van propaganda had ervoor gezorgd dat alle Palestijnen in Oost-Jeruzalem, op de Westbank en in Gaza waren geïnformeerd en geïnstrueerd. Het feest kon beginnen. Maar… er kwam helemaal niemand! Er waren geen demonstranten. Korte tijd na het voorgenomen aanvangsuur vertrokken de TV-ploegen, de journalisten, de politiemannen en de organisatoren, om over te gaan tot de orde van de dag.
Voor de verzamelde wereldpers werd duidelijk dat het gezag van voorzitter Jasser Arafat en zijn Palestijnse Autoriteit tot het nulpunt is gedaald. Men is de greep op de eigen mensen, de Palestijnen in Oost-Jeruzalem, de Westbank en in Gaza volkomen kwijt. Het organiseren van demonstraties en het orkestreren van allerlei activiteiten ten behoeve van zijn politieke ambities behoort kennelijk niet meer tot Arafats gereedschappen.
De laatste grote demonstraties van Palestijnen richtten zich in feite tegen de Palestijnse Autoriteit en tegen Jasser Arafat.Tot tweemaal toe ging het om de schijnprocessen van Arafats scherprechters, die de doodstraf uitspraken in enkele uren durende rechtszittingen. De laatste rechtszitting vond plaats een uur na de arrestatie van een van zedendelict verdachte politieman. Het proces begon om tien uur 's avonds en was voor middernacht afgelopen. De terechtstelling vond plaats om twee uur diezelfde nacht. Achteraf bleek de man onschuldig.
CORRUPTIE
Het schrikbewind van Jasser Arafat en de zijnen, de martelingen en moorden in de Palestijnse gevangenissen (we berichtten hierover eerder) en de corruptie van Arafat en zijn 'ministers' - het zijn allemaal zaken die langzamerhand beginnen door te dringen tot de doorsnee Palestijn.
Het 'kabinet' van 'president' Arafat kost jaarlijks 80 miljoen dollar (honderdzestig miljoen gulden). Gelden, die door diverse landen worden gegeven, waaronder Nederland, verdwijnen in de zakken van Arafat en zijn kornuiten, er worden dure villa's voor gebouwd, iedereen kan ze zien in Gaza aan de kust van de Middellandse Zee, en niemand praat erover in politieke kringen van Europa en Amerika. Datzelfde Amerika van Bill Clinton gaf bijna honderdmiljoen dollar aan de Palestijnse Autoriteit om een pensioenfonds voor de Palestijnen mee op te bouwen. Het geld werd door Amerika op een Zwitserse Bank gestort. Kortgeleden heeft Arafat persoonlijk een aanzienlijk bedrag eruit opgenomen ten behoeve van persoonlijke uitgaven van de Palestijnse president en zijn hofhouding.
Alleen al in de maand april van dit jaar reisde Arafat naar zo'n veertig landen - en gaf miljoenen dollars uit - om zijn plannen uiteen te zetten voor de uitroeping van zijn Palestijnse staat. Dat is uiteindelijk niet doorgegaan, maar hij heeft zich nu verzekerd van internationale politieke steun als dit volgend jaar wel gebeurt.
Arafats 'ministers', politie-officieren en andere hooggeplaatsten zijn de Palestijnen, die uit Arafats hoofdkwartier van destijds in Tunis zijn gekomen. De uit Libanon verdreven Arafat en zijn leger, die in dat land een waar schrikbewind voerden, werden daaruit in de jaren tachtig verdreven door het Israël van Menachim Begin. Tunis in plaats van Beiroet werd toen het tijdelijke hoofdkwartier van de Palestijnse terreur in heel de wereld onder leiding van Arafat. Na de ondertekening van de Oslo-akkoorden kon Arafat vanuit Tunis zijn glorieuze intocht houden in Gaza, waar het paleis voor 'de president van alle Palestijnen' werd betrokken.
DE KLUCHT VAN DE LEUGEN
Het was de president van het machtigste en rijkste land ter wereld, Bill Clinton van Amerika, die hoogst persoonlijk de show bijwoonde van de stemming over het PLO-Handvest, waaruit het artikel over de vernietiging van de Staat Israël zou worden geschrapt. Er was geen meerderheid van de Palestijnse Raad aanwezig en er werd gestemd door middel van handopsteking door mensen op de twee voorste rijen, zodat de Amerikaanse president kon zien "dat iedereen vóórstemde". De andere aanwezigen, waarvan een groot aantal niet eens tot de PLO behoorde, staken hun hand niet op. Maar dat zag de Amerikaanse president weer niet. Zo, nu heeft de wereld gezien dat Arafat een man van vrede en gerechtigheid is geworden. En zo presenteerde de media dit gebeuren, dat zo illustratief is voor alles rond Arafat en zijn Palestijnse Autoriteit.
Wat zich hier afspeelt is steeds meer de klucht van de versierde leugen, waar ook onze politici en ministers zich voortdurende mee inlaten.
Feike ter Velde
