Antisemitisme
Roel Abraham • 93 - 2017 • Uitgave: 4
Zal ik even met de deur in huis vallen? Ik hoop niet dat jullie ervan schrikken. Tenzij je dat nodig hebt. Komt-ie: Het antisemitisme is weer helemaal terug in Nederland.
Steeds meer Joden voelen zich niet meer veilig in hun eigen land, waar sommigen van ons een familiehistorie hebben die wel 1000 jaar teruggaat. Het maakt niets uit. Hoe lang of hoe kort we hier ook zijn, helemaal gewenst waren we nooit. Wat echter nieuw is: een steeds grotere groep mensen wil ons hier helemaal niet meer zien. Misschien denkt u nu: "Ja, ik wil ook graag dat jullie gaan, naar Israël, zoals de bedoeling is!" Dat kan ik volgen en daar kan ik respectvol en welwillend om glimlachen. Een grote groep christenen heeft warme gevoelens voor Neerlands Joden en ziet alles in breder, profetisch perspectief. Fijn dat jullie er zijn.
Ik doel uiteraard op hen die ons haten en die ons daarom graag zien gaan en dat hoeft niet per se levend. Een groep die groeit, harder dan we denken en venijniger is dan we hopen. Van kindsbeen aan krijgen ze mee dat wij niet deugen en de aanstichters zijn van alle ellende. Als ze een lekke band krijgen roepen ze dat het de schuld is van de Joden. Als oma struikelt over haar boerka en plat op haar plaat gaat ook. Ik breng het met een grap, dat moet ook wel, maar het is heel serieus.
Het woord ‘Jood’ is op de school van mijn oudste dochter inmiddels al net zo’n ingeburgerd scheldwoord als (ik benoem het hier omdat het nou eenmaal gebezigd wordt) ‘klootzak’. Haar kastje wordt wel spottend de ‘holocast’ genoemd. “Papa, ik heb liever niet dat ze weten dat ik joods ben,” zei ze begin dit schooljaar. Dan breekt je hart.
Mijn twee oudste zoons kwamen een tijd geleden ontdaan terug van de kapper. De stagiaires wilden hen niet knippen. Omdat ze joods zijn. U weet ongetwijfeld waar ik op doel. Het gaat om mensen die met een vorm van de islam zijn opgevoed, waarin de joden alleen een heel négatieve rol spelen. Overigens denken deze mensen ook over christenen heel negatief.
Als wij naar de synagoge gaan, voor een dienst op vrijdagavond of zaterdagochtend, dan passeren we roadblocks (enorme stenen op het trottoir om auto’s te stoppen die ons hek willen rammen), een politiepost op palen, gewapende marechaussees, een stalen hek rondom de gracht om ons gebouw, een sluis waardoor we naar binnen kunnen, camera’s en kogelvrij glas. Leg dat maar eens uit aan je kleuter. “Papa, waarom staan al die soldaten hier?” Je komt er niet meer mee weg, met “om te voorkomen dat er boeven inbreken lieverd.”
Ik zie dat steeds meer ouders wegblijven, en dat begrijp ik. Ik zie dat mensen druppelsgewijs naar Israël vertrekken en ook dat begrijp ik. Maar wij blijven. Nog. En we blijven in gesprek. Dat proberen we zelfs met hen die ons niet als mens willen.
Roel Abraham
Steeds meer Joden voelen zich niet meer veilig in hun eigen land, waar sommigen van ons een familiehistorie hebben die wel 1000 jaar teruggaat. Het maakt niets uit. Hoe lang of hoe kort we hier ook zijn, helemaal gewenst waren we nooit. Wat echter nieuw is: een steeds grotere groep mensen wil ons hier helemaal niet meer zien. Misschien denkt u nu: "Ja, ik wil ook graag dat jullie gaan, naar Israël, zoals de bedoeling is!" Dat kan ik volgen en daar kan ik respectvol en welwillend om glimlachen. Een grote groep christenen heeft warme gevoelens voor Neerlands Joden en ziet alles in breder, profetisch perspectief. Fijn dat jullie er zijn.
Ik doel uiteraard op hen die ons haten en die ons daarom graag zien gaan en dat hoeft niet per se levend. Een groep die groeit, harder dan we denken en venijniger is dan we hopen. Van kindsbeen aan krijgen ze mee dat wij niet deugen en de aanstichters zijn van alle ellende. Als ze een lekke band krijgen roepen ze dat het de schuld is van de Joden. Als oma struikelt over haar boerka en plat op haar plaat gaat ook. Ik breng het met een grap, dat moet ook wel, maar het is heel serieus.
Het woord ‘Jood’ is op de school van mijn oudste dochter inmiddels al net zo’n ingeburgerd scheldwoord als (ik benoem het hier omdat het nou eenmaal gebezigd wordt) ‘klootzak’. Haar kastje wordt wel spottend de ‘holocast’ genoemd. “Papa, ik heb liever niet dat ze weten dat ik joods ben,” zei ze begin dit schooljaar. Dan breekt je hart.
Mijn twee oudste zoons kwamen een tijd geleden ontdaan terug van de kapper. De stagiaires wilden hen niet knippen. Omdat ze joods zijn. U weet ongetwijfeld waar ik op doel. Het gaat om mensen die met een vorm van de islam zijn opgevoed, waarin de joden alleen een heel négatieve rol spelen. Overigens denken deze mensen ook over christenen heel negatief.
Als wij naar de synagoge gaan, voor een dienst op vrijdagavond of zaterdagochtend, dan passeren we roadblocks (enorme stenen op het trottoir om auto’s te stoppen die ons hek willen rammen), een politiepost op palen, gewapende marechaussees, een stalen hek rondom de gracht om ons gebouw, een sluis waardoor we naar binnen kunnen, camera’s en kogelvrij glas. Leg dat maar eens uit aan je kleuter. “Papa, waarom staan al die soldaten hier?” Je komt er niet meer mee weg, met “om te voorkomen dat er boeven inbreken lieverd.”
Ik zie dat steeds meer ouders wegblijven, en dat begrijp ik. Ik zie dat mensen druppelsgewijs naar Israël vertrekken en ook dat begrijp ik. Maar wij blijven. Nog. En we blijven in gesprek. Dat proberen we zelfs met hen die ons niet als mens willen.
Roel Abraham
