Alles overgeven aan Jezus!
Feike ter Velde • 89 - 2013 • Uitgave: 6
Een vriend belde hem op en zei dat hij onmiddellijk naar de kliniek moest komen. Aan zijn stem en de snelheid waarmee hij sprak was te horen dat er iets aan de hand was. Het klonk paniekerig, want er was iets ergs met zijn vrouw.
Bij de kliniek aangekomen zag hij zijn vrouw, Bonny, badend in haar bloed. Alles was ineens helemaal anders geworden. Een grotere klap was ondenkbaar geweest.
Gary Whitherall vertelt.
Worstelend door politieafzetting en bewakende militairen in die buitenwijk van Beiroet kwam hij die morgen in november 2002 bij zijn overleden vrouw aan. Hij mocht niet dichtbij haar komen hoezeer hij ook pogingen daartoe deed. Alles was nacht om Gary heen en in de stilte van een ziekenhuiskamertje, waar men hem had gebracht, huilde hij, liggend op de vloer, in onpeilbaar diep verdriet. Had hij haar nog maar even in zijn armen kunnen houden in die laatste minuten van haar leven, nog even kunnen zeggen hoeveel hij van haar hield, nog even haar oogopslag kunnen zien om elkaar nog eenmaal diep in de ziel te kunnen blikken.
Want ze waren in Libanon aan het werk gegaan als zendelingen. God had hen daartoe samen geroepen en ze wisten zich in het centrum van Zijn wil. Vaak keken ze vanuit hun flat over de Middellandse Zee om zich samen te verheugen in Gods roeping en in het werk dat ze mochten doen: de nog niet bereikte mensen in Libanon het evangelie van de Here Jezus brengen. Samen maakten ze vorderingen in de kennis van de Arabische taal. Ze dienden in twee kerken met het Woord. Theologie en prediking had Gary zich eigen gemaakt in zijn opleiding aan de Bijbelschool van het Moody Instituut in Chicago. Zo was hij in dienst gekomen van Operatie Mobilisatie (OM), waarbinnen hij al eerder werkzaam was geweest op de zendingsschepen van OM. Nu wisten zij zich samen geroepen tot dit land en dit werk. Maar Bonny was dood! Ze was er niet meer en zou er nooit meer zijn. Vermoord, doodgeschoten door een islamitische extremist. Waarom deed hij dat? Ze was in alles zo toegewijd, ze functioneerde in alles zo voortreffelijk, ze was gelukkig in haar huwelijk en dankbaar voor de taak die ze naast Gary mocht verrichten. Vragen, overwegingen en vertwijfeling buitelden over elkaar heen in Gary’s gedachten die ochtend in dat kamertje, terwijl de tranen bleven stromen.
In die diepe vallei van het verdriet klonk ineens binnenin Gary’s hart een stem: “Gary, er is vandaag een zaadje in je hart geplant. Dat kan twee kanten uit groeien: de kant van haat en bitterheid of de kant van liefde en vergeving. Wat kies je?” Door Gods genade mocht Gary, vanuit een diepe zekerheid van binnen, op dat moment zeggen: “Here, ik kies voor vergeving!”
‘Ik vergeef, want Christus vergaf mij’
In de herdenkingsdienst voor Bonny zat het vol met journalisten, tv-camera’s en radioreporters. Bonny’s lievelingsmuziek en lievelingsliederen klonken in de zaal, waar Libanese broeders en zusters kwamen delen in het verdriet en waar OM-collega’s uit vele delen van de wereld hun meeleven en warme liefde aan Gary kwamen tonen. Toen stond Gary op en nam het woord. Camera’s draaiden en microfoons gingen open. Hier stond een man van God die door Gods genade mocht en kon zeggen: “Ik vergeef de moordenaar van mijn lieve vrouw, want Jezus Christus heeft mij ook vergeven!” Vanuit zijn verdriet verkondigde hij het evangelie, dat klonk over heel Libanon, over Syrië en in het hele Midden-Oosten.
Hij legde uit hoe kostbaar Bonny’s dood is in Gods ogen, omdat zij haar leven gaf in Zijn dienst en bereid was geweest Zijn dienst tot het einde toe voort te zetten. Hij heeft haar tot zich genomen in Zijn heerlijkheid. Door Jezus’ volbrachte werk, door Zijn bloed dat op het kruis heeft gevloeid, was zij klaar om de heerlijkheid van de levende God binnen te gaan. Zelden of nooit klonk het Evangelie zo krachtig over het Midden-Oosten dan tijdens die herdenkingsdienst. Alle zendelingen en medewerkers van OM daar aanwezig kozen ervoor Bonny in dankbare herinnering te houden door zich, diep ontroerd en verdrietig, maar toch blij en dankbaar, opnieuw aan de Here en Zijn dienst toe te wijden. Daar te bidden om meer vrijmoedigheid om het Evangelie te brengen aan hen die het nooit hebben gehoord of begrepen, wat de prijs ook zal zijn. Want dit evangelie is de hoop voor de hele wereld. Het werd een dienst als geen andere dienst ooit!
Alles kwijt
Gary kreeg van de lokale autoriteiten het bevel binnen enkele minuten zijn spullen te pakken en zijn flat te verlaten. In die flat hadden ze samen eerder bedacht dat ze álles hadden wat ze zich wensten: Gods roeping, Zijn taak uitvoeren, een mooi huis en alles ging goed. Nu was alles weg… alles! Bij de begrafenis had de Here Gary wonderlijk laten weten dat het graf leeg was! Ook daar ondervond hij een buitengewone en liefdevolle vertroosting van de Here, die hij eerder nooit had gekend. Hij getuigde ervan, dat hij alles wel kwijt was, maar dat zijn voeten nog steeds stonden op de Rots en dat is Christus! Gods nabijheid was zo concreet, bijna tastbaar, verklaarden vrienden later.
Leven in de laatste dagen
Gary bleef dezelfde prediker, dezelfde evangelist. In 2004 werd hij gezegend met een nieuw huwelijk. Samen met zijn vrouw dient Gary nog steeds de Here in het mooie werk van Operatie Mobilisatie. Iedere drie minuten sterft er een christen in deze wereld omwille van het Evangelie. Gary belijdt dat we leven in de laatste dagen, vlak voor de Wederkomst van Christus. En daarom moeten we nog veel mensen bereiken nu het nog kan. Alles opgeven voor Jezus, dat is zijn devies voor ons leven.
Toen onze Heiland stierf, scheurde het voorhangsel van de tempel zodat we Gods heiligdom mogen en kunnen binnengaan. Laten we er geen andere dingen plaatsen, maar ruim die op. Houd de toegang open. De uitnodiging van Jezus’ liefde klinkt wereldwijd. Als wij onszelf opgeven en geheel toewijden aan de Meester, wat het ook kost, dan kan Hij ons gebruiken! De vijand is erop uit om te stelen, te verwoesten en te doden. Maar Jezus kwam om ons leven te geven en overvloed!
Feike ter Velde
Bij de kliniek aangekomen zag hij zijn vrouw, Bonny, badend in haar bloed. Alles was ineens helemaal anders geworden. Een grotere klap was ondenkbaar geweest.
Gary Whitherall vertelt.
Worstelend door politieafzetting en bewakende militairen in die buitenwijk van Beiroet kwam hij die morgen in november 2002 bij zijn overleden vrouw aan. Hij mocht niet dichtbij haar komen hoezeer hij ook pogingen daartoe deed. Alles was nacht om Gary heen en in de stilte van een ziekenhuiskamertje, waar men hem had gebracht, huilde hij, liggend op de vloer, in onpeilbaar diep verdriet. Had hij haar nog maar even in zijn armen kunnen houden in die laatste minuten van haar leven, nog even kunnen zeggen hoeveel hij van haar hield, nog even haar oogopslag kunnen zien om elkaar nog eenmaal diep in de ziel te kunnen blikken.
Want ze waren in Libanon aan het werk gegaan als zendelingen. God had hen daartoe samen geroepen en ze wisten zich in het centrum van Zijn wil. Vaak keken ze vanuit hun flat over de Middellandse Zee om zich samen te verheugen in Gods roeping en in het werk dat ze mochten doen: de nog niet bereikte mensen in Libanon het evangelie van de Here Jezus brengen. Samen maakten ze vorderingen in de kennis van de Arabische taal. Ze dienden in twee kerken met het Woord. Theologie en prediking had Gary zich eigen gemaakt in zijn opleiding aan de Bijbelschool van het Moody Instituut in Chicago. Zo was hij in dienst gekomen van Operatie Mobilisatie (OM), waarbinnen hij al eerder werkzaam was geweest op de zendingsschepen van OM. Nu wisten zij zich samen geroepen tot dit land en dit werk. Maar Bonny was dood! Ze was er niet meer en zou er nooit meer zijn. Vermoord, doodgeschoten door een islamitische extremist. Waarom deed hij dat? Ze was in alles zo toegewijd, ze functioneerde in alles zo voortreffelijk, ze was gelukkig in haar huwelijk en dankbaar voor de taak die ze naast Gary mocht verrichten. Vragen, overwegingen en vertwijfeling buitelden over elkaar heen in Gary’s gedachten die ochtend in dat kamertje, terwijl de tranen bleven stromen.
In die diepe vallei van het verdriet klonk ineens binnenin Gary’s hart een stem: “Gary, er is vandaag een zaadje in je hart geplant. Dat kan twee kanten uit groeien: de kant van haat en bitterheid of de kant van liefde en vergeving. Wat kies je?” Door Gods genade mocht Gary, vanuit een diepe zekerheid van binnen, op dat moment zeggen: “Here, ik kies voor vergeving!”
‘Ik vergeef, want Christus vergaf mij’
In de herdenkingsdienst voor Bonny zat het vol met journalisten, tv-camera’s en radioreporters. Bonny’s lievelingsmuziek en lievelingsliederen klonken in de zaal, waar Libanese broeders en zusters kwamen delen in het verdriet en waar OM-collega’s uit vele delen van de wereld hun meeleven en warme liefde aan Gary kwamen tonen. Toen stond Gary op en nam het woord. Camera’s draaiden en microfoons gingen open. Hier stond een man van God die door Gods genade mocht en kon zeggen: “Ik vergeef de moordenaar van mijn lieve vrouw, want Jezus Christus heeft mij ook vergeven!” Vanuit zijn verdriet verkondigde hij het evangelie, dat klonk over heel Libanon, over Syrië en in het hele Midden-Oosten.
Hij legde uit hoe kostbaar Bonny’s dood is in Gods ogen, omdat zij haar leven gaf in Zijn dienst en bereid was geweest Zijn dienst tot het einde toe voort te zetten. Hij heeft haar tot zich genomen in Zijn heerlijkheid. Door Jezus’ volbrachte werk, door Zijn bloed dat op het kruis heeft gevloeid, was zij klaar om de heerlijkheid van de levende God binnen te gaan. Zelden of nooit klonk het Evangelie zo krachtig over het Midden-Oosten dan tijdens die herdenkingsdienst. Alle zendelingen en medewerkers van OM daar aanwezig kozen ervoor Bonny in dankbare herinnering te houden door zich, diep ontroerd en verdrietig, maar toch blij en dankbaar, opnieuw aan de Here en Zijn dienst toe te wijden. Daar te bidden om meer vrijmoedigheid om het Evangelie te brengen aan hen die het nooit hebben gehoord of begrepen, wat de prijs ook zal zijn. Want dit evangelie is de hoop voor de hele wereld. Het werd een dienst als geen andere dienst ooit!
Alles kwijt
Gary kreeg van de lokale autoriteiten het bevel binnen enkele minuten zijn spullen te pakken en zijn flat te verlaten. In die flat hadden ze samen eerder bedacht dat ze álles hadden wat ze zich wensten: Gods roeping, Zijn taak uitvoeren, een mooi huis en alles ging goed. Nu was alles weg… alles! Bij de begrafenis had de Here Gary wonderlijk laten weten dat het graf leeg was! Ook daar ondervond hij een buitengewone en liefdevolle vertroosting van de Here, die hij eerder nooit had gekend. Hij getuigde ervan, dat hij alles wel kwijt was, maar dat zijn voeten nog steeds stonden op de Rots en dat is Christus! Gods nabijheid was zo concreet, bijna tastbaar, verklaarden vrienden later.
Leven in de laatste dagen
Gary bleef dezelfde prediker, dezelfde evangelist. In 2004 werd hij gezegend met een nieuw huwelijk. Samen met zijn vrouw dient Gary nog steeds de Here in het mooie werk van Operatie Mobilisatie. Iedere drie minuten sterft er een christen in deze wereld omwille van het Evangelie. Gary belijdt dat we leven in de laatste dagen, vlak voor de Wederkomst van Christus. En daarom moeten we nog veel mensen bereiken nu het nog kan. Alles opgeven voor Jezus, dat is zijn devies voor ons leven.
Toen onze Heiland stierf, scheurde het voorhangsel van de tempel zodat we Gods heiligdom mogen en kunnen binnengaan. Laten we er geen andere dingen plaatsen, maar ruim die op. Houd de toegang open. De uitnodiging van Jezus’ liefde klinkt wereldwijd. Als wij onszelf opgeven en geheel toewijden aan de Meester, wat het ook kost, dan kan Hij ons gebruiken! De vijand is erop uit om te stelen, te verwoesten en te doden. Maar Jezus kwam om ons leven te geven en overvloed!
Feike ter Velde
