Afbeelding en schaduw van hemelse dingen (37)
Joh. de Heer / ds. Henk Schouten • 90 - 2014 • Uitgave: 10
De tafelen van het verbond
‘Uw wet draag ik diep in mijn binnenste’ (Psalm 40:9, HSV)
‘Vervolgens moet u in de ark de getuigenissen leggen, die Ik u geven zal’ (Exodus 25:16, HSV)
De verschillende wetten en geboden die door Mozes in een boek werden opgeschreven, moesten ter zijde van de Ark worden gelegd. De tien geboden echter, die op steen gegrift waren, behoorden in de Ark. Het was het tweede deel stenen tafelen. De tien woorden, onder de bliksem en de donder op de Sinaï door God gesproken, waren op twee stenen tafelen geschreven. Het eerste stel, de tafelen, waren Gods werk en het schrift was het schrift van God (Exodus 32:15-16).
De gebroken wet
God gaf deze tafelen aan Mozes toen hij de berg afdaalde. De stellige belofte van Israël was als uit één mond: ‘Al de woorden die de Heere gesproken heeft, zullen wij doen’ (Exodus 24:3, HSV). Desondanks maakten ze het gouden kalf en dansten eromheen. Daarop geraakte Mozes in toorn en verbrak de stenen tafelen. Daar lag de geschonden wet, als een aanklacht tegen het volk. Daarna beklom Mozes opnieuw de berg en stelde zichzelf als borg op (Exodus 32:32) Toen zeide de Here tot Mozes: ‘Houw twee stenen tafelen voor u uit, net al de eerste en klim de berg op, naar Mij toe, ook moet u een kist van hout maken. En Ik zal op die tafelen de woorden schrijven die op de eerste tafelen stonden, die u verbrijzeld hebt; en dan moet u ze in de kist leggen’ (Deuteronomium 10:1-2).
De eerste tafelen lagen verbroken aan de voet van de berg, maar van het tweede stel wordt gezegd dat ze in de kist gelegd werden. De gebroken wet stelt de verdoemde wereld voor (Romeinen 3:9) maar, God heeft Zijn Zoon gezonden. God kwam in Christus met de mens samen, waarom Zijn naam ook is: Immanuël, God met ons! Hij is de vervulling van de wet. De wet van God is het binnenste van Zijn ingewand (Psalm 40:9), precies zoals de tafelen weer in het midden van de Ark waren.
Terug naar de wet?
De gehoorzaamheid van Jezus bracht Hem van de hemel neer aan het kruis der schande. De wet is onder het bloed gekomen en nu kan het recht van de wet in ons vervuld worden, die niet naar het vlees wandelen maar naar de Geest (Romeinen 8:4). Het verzoendeksel bedekt onze schuld en nu schrijft de Geest, als de vinger Gods, de Wet van het Nieuwe Testament in onze harten (2 Korintiërs 3:3). Hierdoor worden wij bekwaam gemaakt om als dienaren van het Nieuwe Testament te zijn (2 Korintiërs 3:6). Laten we daarom niet als Israël een vergeefse poging doen, toen het zei: ‘Alles wat de Here heeft gesproken, zullen wij doen.’ Laten we geen vergeefse moeite doen en proberen de wet te volbrengen. Vooral de sabbatsvierende christenen zijn nog altijd druk in de weer, ons naar Sinaï terug te brengen; maar veel van de zondag(!)vierende sabbatisten niet minder.1
Brandoffer, noch offer voor de schuld
Voldeden aan Uw eis noch eer:
Toen zeide Ik: “Zie, ik kom o Heer!”
De rol des boeks is met Mijn naam vervuld.
Mijn ziel, U opgedragen,
Wil U alleen behagen;
Mijn liefde en ijver brandt,
Ik draag uw heilige wet,
Die gij de sterv’ling zet,
In ’t binnenst ingewand.
Psalm 40:4
(Overgenomen en bewerkt uit: ‘De Geestelijke betekenis van den Tabernakel’ van Joh. de Heer, door ds. Henk Schouten)
1 Bedoeld wordt: dat al de mensen die wettisch leven en menen daardoor behouden te worden feitelijk zo handelen als de sabbatisten, alleen de viering van de dag is een andere.
‘Uw wet draag ik diep in mijn binnenste’ (Psalm 40:9, HSV)
‘Vervolgens moet u in de ark de getuigenissen leggen, die Ik u geven zal’ (Exodus 25:16, HSV)
De verschillende wetten en geboden die door Mozes in een boek werden opgeschreven, moesten ter zijde van de Ark worden gelegd. De tien geboden echter, die op steen gegrift waren, behoorden in de Ark. Het was het tweede deel stenen tafelen. De tien woorden, onder de bliksem en de donder op de Sinaï door God gesproken, waren op twee stenen tafelen geschreven. Het eerste stel, de tafelen, waren Gods werk en het schrift was het schrift van God (Exodus 32:15-16).
De gebroken wet
God gaf deze tafelen aan Mozes toen hij de berg afdaalde. De stellige belofte van Israël was als uit één mond: ‘Al de woorden die de Heere gesproken heeft, zullen wij doen’ (Exodus 24:3, HSV). Desondanks maakten ze het gouden kalf en dansten eromheen. Daarop geraakte Mozes in toorn en verbrak de stenen tafelen. Daar lag de geschonden wet, als een aanklacht tegen het volk. Daarna beklom Mozes opnieuw de berg en stelde zichzelf als borg op (Exodus 32:32) Toen zeide de Here tot Mozes: ‘Houw twee stenen tafelen voor u uit, net al de eerste en klim de berg op, naar Mij toe, ook moet u een kist van hout maken. En Ik zal op die tafelen de woorden schrijven die op de eerste tafelen stonden, die u verbrijzeld hebt; en dan moet u ze in de kist leggen’ (Deuteronomium 10:1-2).
De eerste tafelen lagen verbroken aan de voet van de berg, maar van het tweede stel wordt gezegd dat ze in de kist gelegd werden. De gebroken wet stelt de verdoemde wereld voor (Romeinen 3:9) maar, God heeft Zijn Zoon gezonden. God kwam in Christus met de mens samen, waarom Zijn naam ook is: Immanuël, God met ons! Hij is de vervulling van de wet. De wet van God is het binnenste van Zijn ingewand (Psalm 40:9), precies zoals de tafelen weer in het midden van de Ark waren.
Terug naar de wet?
De gehoorzaamheid van Jezus bracht Hem van de hemel neer aan het kruis der schande. De wet is onder het bloed gekomen en nu kan het recht van de wet in ons vervuld worden, die niet naar het vlees wandelen maar naar de Geest (Romeinen 8:4). Het verzoendeksel bedekt onze schuld en nu schrijft de Geest, als de vinger Gods, de Wet van het Nieuwe Testament in onze harten (2 Korintiërs 3:3). Hierdoor worden wij bekwaam gemaakt om als dienaren van het Nieuwe Testament te zijn (2 Korintiërs 3:6). Laten we daarom niet als Israël een vergeefse poging doen, toen het zei: ‘Alles wat de Here heeft gesproken, zullen wij doen.’ Laten we geen vergeefse moeite doen en proberen de wet te volbrengen. Vooral de sabbatsvierende christenen zijn nog altijd druk in de weer, ons naar Sinaï terug te brengen; maar veel van de zondag(!)vierende sabbatisten niet minder.1
Brandoffer, noch offer voor de schuld
Voldeden aan Uw eis noch eer:
Toen zeide Ik: “Zie, ik kom o Heer!”
De rol des boeks is met Mijn naam vervuld.
Mijn ziel, U opgedragen,
Wil U alleen behagen;
Mijn liefde en ijver brandt,
Ik draag uw heilige wet,
Die gij de sterv’ling zet,
In ’t binnenst ingewand.
Psalm 40:4
(Overgenomen en bewerkt uit: ‘De Geestelijke betekenis van den Tabernakel’ van Joh. de Heer, door ds. Henk Schouten)
1 Bedoeld wordt: dat al de mensen die wettisch leven en menen daardoor behouden te worden feitelijk zo handelen als de sabbatisten, alleen de viering van de dag is een andere.
