Adieu God, of de vreugde van de kerstboodschap?
Paul Prijt • 90 - 2014 • Uitgave: 25/26
‘Kort daarop reisde Maria in grote haast naar het bergland, naar een stad in Juda, waar ze het huis van Zacharias binnenging en Elisabet begroette. Toen Elisabet de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot; ze werd vervuld van de Heilige Geest en riep luid: ‘De meest gezegende ben je van alle vrouwen, en gezegend is de vrucht van je schoot! Wie ben ik dat de moeder van mijn Heer naar mij toe komt? Toen ik je groet hoorde, sprong het kind van vreugde op in mijn schoot. Gelukkig is zij die geloofd heeft dat de woorden van de Heer in vervulling zullen gaan’ (Lucas 1:39-45, NBV).
Misschien kent u het tv-programma ‘Adieu God’ waarin Tijs van den Brink gesprekken voert met bekende Nederlanders die ergens in hun leven besloten hebben de kerk te verlaten en vaak ook van het christelijk geloof afscheid hebben genomen. Het zijn op zich eerlijke en open gesprekken die je raken en waarin de gesprekspartners respectvol met elkaar omgaan.
Op zich boeiende televisie, maar natuurlijk is er ook altijd iets van verdriet dat de boodschap van het evangelie blijkbaar niet meer zo relevant is in het leven van de geïnterviewden. Je vraagt je af wat er mis is gegaan en hoe het getuigenis van de kerk en christenen was in hun leven, waarbij natuurlijk ook ieder zijn of haar eigen verantwoordelijkheid heeft in het maken van (geloofs-)keuzes.
De gesprekken lijken te passen in de dalende statistieken van het aantal mensen dat in ons land regelmatig de kerk bezoekt. In de laatste cijfers is dat met een procent van 17% naar 16% gedaald! In zo’n tijd vieren we straks het kerstfeest waar we de komst van de Here Jezus op aarde gedenken. Vraag is: hoe we iets van de vreugde van het geloof kunnen delen in onze omgeving met anderen?
Moeten we geloof straks met een lampje zoeken?
Ik moest denken aan de duidelijke woorden van de profeet Sefanja over mens en samenleving die Gods weg de rug toekeren, Hem niet zoeken en raadplegen. Het zijn ernstige profetische woorden, beste lezer! ‘De Here zal met lampen Jeruzalem doorzoeken’ op geloof en ongeloof. Zullen we een tijd tegemoet gaan waar geloof met een lampje te zoeken is? De profeet Sefanja spreekt duidelijke taal en roept op tot bekering want de dag van de Here is nabij! De komst van de Here Jezus is geen vrijblijvende zaak! ‘Zoek de HEER, allen in het land die nederig zijn en naar zijn wetten leven, zoek rechtvaardigheid, zoek nederigheid’ (Sefanja 2:3).
Herdertjestocht
Als ik de woorden van Sefanja lees over de lampen in de nacht die de wereld doorzoeken, dan denk ik ook aan de jaarlijkse herdertjestochten die vanuit scholen en kerken worden gehouden. Kinderen lopen dan met hun ouders en opa’s en oma’s met lampionnetjes door de wijk langs de verschillende taferelen uit de kerstgeschiedenis om uiteindelijk bij de stal van Bethlehem uit te komen. Een mooie manier om iets van de betekenis van de kerst ook in de wijken tot uitbeelding te brengen, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de vraag of het geloof wekt.
Op zoek naar een veilige warme schuilplaats
Zo wordt er in de kersttijd heel veel georganiseerd en je hoopt en bidt dat velen in deze onzekere tijd de weg naar het evangelie van de gekruisigde en opgestane Heer zullen vinden! Dat de Here Jezus voor velen het Licht van het Leven mag zijn en worden! Een belangrijke manier van geloofsgetuigenis zit in de persoonlijke ontmoetingen van mens tot mens waarin we eerlijk en kwetsbaar, bescheiden durven te getuigen wat het geloof voor ons betekent. Dat zien we ook al aan het begin van het kerstevangelie waar Maria, nadat ze gehoord had dat ze in verwachting was van de Messias, op weg gaat naar Elisabet, die ook in verwachting was.
Het was een lange weg geweest van Nazareth naar het zuiden, naar het mooie plaatsje ‘En Kerem’ midden in het druivengebied. Onderweg zal ze zeker nagedacht hebben over die geweldige woorden en beloften die de engel haar had gegeven door het Kind dat zij ter wereld mocht brengen. Ze zoekt ook een schuilplaats, omdat niet iedereen in haar omgeving vol begrip was over haar situatie. Maar dat onbegrip en misschien wel zelfs een zekere gekrenktheid had haar niet verbitterd gemaakt. In het huis van Elisabet zou ze zich veilig en geborgen weten. Zo zou de kerk ook een helende liefdevolle schuilplaats mogen zijn voor mensen met vragen, pijn, verdriet, gekrenktheid.
De vreugde van de geloofsontmoeting
Als Maria dan na een lange tocht bij Elisabet aankomt, dan zien we dat ze veel met elkaar kunnen delen. Vreugde en zorg, ondanks het leeftijdsverschil. Ook haar tante Elisabet was in verwachting, maar leeftijdsverschil lijkt hier geen probleem. Mooi als ook vrouwen zo hun lief en leed kunnen delen met elkaar. Twee vrouwen die ontdekken dat ze elkaar nodig hebben, geloven doe je niet alleen immers… Bijzonder is te zien dat als de vrouwen elkaar ontmoetten het kind in Elisabet van vreugde in haar schoot opsprong. Misschien hebt u op een echo wel eens een kindje in de baarmoeder gezien? Zo’n echo is een mooi gezicht, zeker als alles goed is natuurlijk en je het hartje ziet kloppen of het kindje ziet trappelen!
Geen afscheidsgroet, maar een groet van verwelkoming!
Bij die kleine Johannes zien we de eerste echo van Jezus’ aanwezigheid! Hij maakte een ‘hupje’ van geloofsvreugde! Het was een feest van herkenning. Nee, geen afscheidsgroet, maar een welkomstgroet! Wij zouden in onze tijd misschien zeggen: het eerste ‘praise’-moment! Johannes was blij met de aanwezigheid van Jezus! Hoe pril ook! Voor beide vrouwen een moment van bemoediging!
Laten we dat maar meer en meer doen, er is al zoveel somberheid ook over de kerk en het geloof. Misschien zou de ervaring van Jezus’ aanwezigheid ons juist ook meer tot een vreugdedansje mogen bewegen! Laat maar zien wat het evangelie ons waard is, opdat velen datzelfde mogen ervaren en geen ‘Adieu God’ zullen zeggen, maar juist Hem voor het eerst in hun leven weer mogen vinden! Als dat gebeurt, is er feest in de hemel en krijgen de pessimistische statistici geen gelijk!
Met vriendelijke groet,
Paul J. Prijt
Misschien kent u het tv-programma ‘Adieu God’ waarin Tijs van den Brink gesprekken voert met bekende Nederlanders die ergens in hun leven besloten hebben de kerk te verlaten en vaak ook van het christelijk geloof afscheid hebben genomen. Het zijn op zich eerlijke en open gesprekken die je raken en waarin de gesprekspartners respectvol met elkaar omgaan.
Op zich boeiende televisie, maar natuurlijk is er ook altijd iets van verdriet dat de boodschap van het evangelie blijkbaar niet meer zo relevant is in het leven van de geïnterviewden. Je vraagt je af wat er mis is gegaan en hoe het getuigenis van de kerk en christenen was in hun leven, waarbij natuurlijk ook ieder zijn of haar eigen verantwoordelijkheid heeft in het maken van (geloofs-)keuzes.
De gesprekken lijken te passen in de dalende statistieken van het aantal mensen dat in ons land regelmatig de kerk bezoekt. In de laatste cijfers is dat met een procent van 17% naar 16% gedaald! In zo’n tijd vieren we straks het kerstfeest waar we de komst van de Here Jezus op aarde gedenken. Vraag is: hoe we iets van de vreugde van het geloof kunnen delen in onze omgeving met anderen?
Moeten we geloof straks met een lampje zoeken?
Ik moest denken aan de duidelijke woorden van de profeet Sefanja over mens en samenleving die Gods weg de rug toekeren, Hem niet zoeken en raadplegen. Het zijn ernstige profetische woorden, beste lezer! ‘De Here zal met lampen Jeruzalem doorzoeken’ op geloof en ongeloof. Zullen we een tijd tegemoet gaan waar geloof met een lampje te zoeken is? De profeet Sefanja spreekt duidelijke taal en roept op tot bekering want de dag van de Here is nabij! De komst van de Here Jezus is geen vrijblijvende zaak! ‘Zoek de HEER, allen in het land die nederig zijn en naar zijn wetten leven, zoek rechtvaardigheid, zoek nederigheid’ (Sefanja 2:3).
Herdertjestocht
Als ik de woorden van Sefanja lees over de lampen in de nacht die de wereld doorzoeken, dan denk ik ook aan de jaarlijkse herdertjestochten die vanuit scholen en kerken worden gehouden. Kinderen lopen dan met hun ouders en opa’s en oma’s met lampionnetjes door de wijk langs de verschillende taferelen uit de kerstgeschiedenis om uiteindelijk bij de stal van Bethlehem uit te komen. Een mooie manier om iets van de betekenis van de kerst ook in de wijken tot uitbeelding te brengen, maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de vraag of het geloof wekt.
Op zoek naar een veilige warme schuilplaats
Zo wordt er in de kersttijd heel veel georganiseerd en je hoopt en bidt dat velen in deze onzekere tijd de weg naar het evangelie van de gekruisigde en opgestane Heer zullen vinden! Dat de Here Jezus voor velen het Licht van het Leven mag zijn en worden! Een belangrijke manier van geloofsgetuigenis zit in de persoonlijke ontmoetingen van mens tot mens waarin we eerlijk en kwetsbaar, bescheiden durven te getuigen wat het geloof voor ons betekent. Dat zien we ook al aan het begin van het kerstevangelie waar Maria, nadat ze gehoord had dat ze in verwachting was van de Messias, op weg gaat naar Elisabet, die ook in verwachting was.
Het was een lange weg geweest van Nazareth naar het zuiden, naar het mooie plaatsje ‘En Kerem’ midden in het druivengebied. Onderweg zal ze zeker nagedacht hebben over die geweldige woorden en beloften die de engel haar had gegeven door het Kind dat zij ter wereld mocht brengen. Ze zoekt ook een schuilplaats, omdat niet iedereen in haar omgeving vol begrip was over haar situatie. Maar dat onbegrip en misschien wel zelfs een zekere gekrenktheid had haar niet verbitterd gemaakt. In het huis van Elisabet zou ze zich veilig en geborgen weten. Zo zou de kerk ook een helende liefdevolle schuilplaats mogen zijn voor mensen met vragen, pijn, verdriet, gekrenktheid.
De vreugde van de geloofsontmoeting
Als Maria dan na een lange tocht bij Elisabet aankomt, dan zien we dat ze veel met elkaar kunnen delen. Vreugde en zorg, ondanks het leeftijdsverschil. Ook haar tante Elisabet was in verwachting, maar leeftijdsverschil lijkt hier geen probleem. Mooi als ook vrouwen zo hun lief en leed kunnen delen met elkaar. Twee vrouwen die ontdekken dat ze elkaar nodig hebben, geloven doe je niet alleen immers… Bijzonder is te zien dat als de vrouwen elkaar ontmoetten het kind in Elisabet van vreugde in haar schoot opsprong. Misschien hebt u op een echo wel eens een kindje in de baarmoeder gezien? Zo’n echo is een mooi gezicht, zeker als alles goed is natuurlijk en je het hartje ziet kloppen of het kindje ziet trappelen!
Geen afscheidsgroet, maar een groet van verwelkoming!
Bij die kleine Johannes zien we de eerste echo van Jezus’ aanwezigheid! Hij maakte een ‘hupje’ van geloofsvreugde! Het was een feest van herkenning. Nee, geen afscheidsgroet, maar een welkomstgroet! Wij zouden in onze tijd misschien zeggen: het eerste ‘praise’-moment! Johannes was blij met de aanwezigheid van Jezus! Hoe pril ook! Voor beide vrouwen een moment van bemoediging!
Laten we dat maar meer en meer doen, er is al zoveel somberheid ook over de kerk en het geloof. Misschien zou de ervaring van Jezus’ aanwezigheid ons juist ook meer tot een vreugdedansje mogen bewegen! Laat maar zien wat het evangelie ons waard is, opdat velen datzelfde mogen ervaren en geen ‘Adieu God’ zullen zeggen, maar juist Hem voor het eerst in hun leven weer mogen vinden! Als dat gebeurt, is er feest in de hemel en krijgen de pessimistische statistici geen gelijk!
Met vriendelijke groet,
Paul J. Prijt
