Zicht op de wederkomst van de Messias !
Emile Vanbeckevoort & Arno Lamm • 90 - 2014 • Uitgave: brochure
Waarom wordt er in de westerse kerken nog maar zo weinig gesproken over de wederkomst van de Messias? Zelfs het stellen van die vraag wordt vaak vermeden. Ja, we geloven wel dat Jezus Christus ooit zal terugkomen, maar voor veel gelovigen is dat een abstract geloof geworden, waarover ook dominees maar liever niet te concreet willen zijn.
Een dominee zei eens: De Kerk wacht al zoveel eeuwen op de terugkomst van Jezus Christus dat het nog wel een tijd zal duren. Maar dat is toch eigenaardig, want het zou moeten betekenen dat onze verwachting juist groter moet zijn en daar zijn ook veel aanwijzingen voor.
Een van de belangrijkste redenen waarom de verwachting van gelovigen zo vervaagd is geraakt, ligt in de kerkgeschiedenis zelf. Al in de vroege eeuwen van de kerk ontstond de gedachte dat veel profetie niet letterlijk, maar geestelijk moest worden uitgelegd. De Kerk had immers de positie van Israël overgenomen en was een soort geestelijke plaatsvervanger geworden. Griekse en Romeinse invloeden leidden er toe dat de Bijbel op veel vlakken vergeestelijkt werd, waardoor voorzeggingen door de profeten hun concrete interpretatie verloren.
Langzaam raakte de theologie van de kerken los van hun oorspronkelijke wortels en leek het steeds minder op het denken van de eerste gemeenten. De Kerk verzette zich tegen alles wat – in hun ogen - Joods leek, maar vergat dat veel waarheid niet zozeer Joods, maar vooral Bijbels was. Tegelijkertijd stond de deur wel open voor veel heidense invloeden die vanuit het Romeinse Rijk de christelijke Staatskerk binnenkwamen, om er te blijven. De geschiedenis leert ons dat Keizer Constantijn weliswaar de kerk van het Christendom haar macht gaf, maar dat de Kerk van Christus van belangrijke fundamenten werd ontdaan.
Christus centraal in Bijbelse feesten
De Kerk van vandaag heeft nauwelijks aandacht voor de Bijbelse feesten die God in het Oude Testament opdroeg te vieren en dat is de reden waarom bijna niemand er mee is opgegroeid. Die feesten leken voor christenen niet meer relevant, omdat door de komst van Jezus Christus een nieuwe tijd zou zijn aangebroken waarin deze feesten achterhaald waren.
Maar er is iets opmerkelijks; in het boek Wake Up! dat in 2014 verscheen wordt uitgebreid beschreven dat deze Bijbelse feesten door God in Deuteronomium en Leviticus zelf waren ingesteld met een doel. Ze bleken repetities of schaduwen te zijn van toekomstige gebeurtenissen, waarin Christus toen al centraal stond. Elk van deze feesten laten een belangrijk heilsfeit zien die Jezus Christus later als de Zoon van God zou vervullen.
Christus vervulde de diepe betekenis
God instrueerde het volk om de sabbat en de zeven feesten te vieren. De voorjaarsfeesten bestaan uit het Pesachfeest, het feest der Ongezuurde Broden en Eerstelingen en God bepaalde hiervoor vaste kalenderdagen. Wat lang onopgemerkt bleef was dat Jezus Christus tijdens Zijn bediening de diepe betekenis van elke van de feesten letterlijk vervulde op de kalenderdag van elk van deze feesten en Hij zelfs op de daarvoor bestemde uren de rituelen vervulde die de priester(s) al eeuwenlang als schaduwen uitvoerden. Zo is het opmerkelijk dat Jezus Christus Zijn leven vrijwillig aflegde exact op de dag en het uur dat de Hogepriester in de Tempel het Pesachlam voor de natie slachtte.
Maar het Goddelijke patroon stopt daar niet. Want het Eerstelingenfeest dat jaarlijks werd gevierd was ook precies de kalenderdag waarop Jezus Christus in de vroege morgen als Eersteling opstond uit de Dood en ook de kalenderdag waarop het volk van de Hebreeërs eeuwen eerder opstond uit de Schelfzee en daardoor hun vrijheid kregen. God bracht Zijn Patroon aan door heel bijzondere dingen te doen op daarvoor bestemde kalenderdagen.
De dag waarop de Heilige Geest de Wet van Christus op de harten van de gelovigen in Jeruzalem schreef, was het aloude Pinksterfeest, het vierde feest in de reeks. Dit feest werd al eeuwenlang gevierd en een van de thema’s van dit feest was volgens de Joodse overlevering dat op die dag God de Wet aan het volk had gegeven bij de Sinaï en het verbond met hen had gesloten. Op die manier gaf Jezus Christus aan dat Hij de werkelijkheid was van die feesten die al eeuwenlang als een aanwijzing werden gevierd.
Nieuwsgierig?
Bent u nieuwsgierig geworden naar de andere feesten ? Nu Jezus Christus deze voorjaarsfeesten precies op de bestemde dagen vervulde, komt de vraag naar voren hoe de nog niet vervulde najaarsfeesten dan vervuld zullen worden? Deze feesten zijn nu nog niet vervuld, maar als God hier Zijn patroon volgt, zullen ook deze feesten in de nabije toekomst vervuld worden op hun bestemde kalenderdagen.
De najaarsfeesten bestaan uit het Bazuinenfeest, de Grote Verzoendag en het Loofhuttenfeest. Ook deze feesten worden door de kerken – ten onrechte – niet meer gevierd en daardoor missen christenen veel concrete aanwijzingen over de wederkomst van de Messias.
Opname, wederkomst en vrederijk
Het bazuinenfeest is de schaduw van een toekomstig moment dat door Jezus Christus vervuld zal worden als de gelovigen in Christus worden weggenomen van de aarde voordat de laatste periode van (Grote) Verdrukking aanbreekt. Paulus verwijst hiernaar als hij zegt dat dit zal gebeuren bij het klinken van de laatste bazuin (1 Korintiërs 15:52; 1 Tessalonicenzen 4:16 ev.). In hoeveel kerken staat de opname van de gelovigen nog op de agenda ? Toch is dit na het Pinksterfeest nu het eerstvolgende feest dat op Zijn vervulling wacht.
Daarna volgt op de Bijbelse kalender de Grote Verzoendag. Deze dag is voor de Joden nog steeds de meest heilige dag in het jaar. In de tijd van de tempel mocht de Hogepriester op deze dag het Heilige der Heilige binnengaan om verzoening tussen God en het volk tot stand te brengen. Na dit reinigingsritueel kwam de Hogepriester naar buiten en dat was voor het volk het teken dat de verzoening tot stand was gekomen. Is dit ook een schaduwritueel? Jazeker, want ook in de toekomst zal de Hogepriester van de gelovigen uit het Hemelse Heiligdom naar buiten komen en terugkeren naar de aarde. Dat is de dag van de Wederkomst van Christus, de dag waarop elk oog Hem zal zien.
Het laatste feest is het Loofhuttenfeest en verdieping van dat feest leert dat het de schaduw is van de start van het toekomstige Vrederijk. Het zal de periode zijn dat de Koning der koningen op aarde zal regeren en woning onder de mensen zal maken. Veel van deze informatie gaat verloren als we de Bijbelse informatie alleen maar geestelijk willen zien, maar zodra we onderkennen dat deze informatie heel concreet is, herontdekken we veel van Gods aanwijzingen.
We mogen Christus echt verwachten
De volgorde van de Bijbelse feesten leert ons ook veel over de opeenvolgende stappen die een gelovige in Christus in zijn geloofsleven mag zetten. Juist die volgorde behoedt ons voor veel misstappen.
Is de wederkomst van Christus echt zo concreet te verwachten en zijn wij werkelijk de generatie die dit zal meemaken? In het boek Wake Up! worden zeven tijdslijnen beschreven die aangeven dat de Bijbelse profetieën inderdaad leiden naar onze tijd. Zodra die tijdslijnen worden gecombineerd met de actualiteit van de gebeurtenissen in onze tijd, wordt snel duidelijk dat wij de komst van de Messias voor de gelovigen in Christus echt mogen verwachten.
Miel Vanbeckevoort & Arno Lamm
Een dominee zei eens: De Kerk wacht al zoveel eeuwen op de terugkomst van Jezus Christus dat het nog wel een tijd zal duren. Maar dat is toch eigenaardig, want het zou moeten betekenen dat onze verwachting juist groter moet zijn en daar zijn ook veel aanwijzingen voor.
Een van de belangrijkste redenen waarom de verwachting van gelovigen zo vervaagd is geraakt, ligt in de kerkgeschiedenis zelf. Al in de vroege eeuwen van de kerk ontstond de gedachte dat veel profetie niet letterlijk, maar geestelijk moest worden uitgelegd. De Kerk had immers de positie van Israël overgenomen en was een soort geestelijke plaatsvervanger geworden. Griekse en Romeinse invloeden leidden er toe dat de Bijbel op veel vlakken vergeestelijkt werd, waardoor voorzeggingen door de profeten hun concrete interpretatie verloren.
Langzaam raakte de theologie van de kerken los van hun oorspronkelijke wortels en leek het steeds minder op het denken van de eerste gemeenten. De Kerk verzette zich tegen alles wat – in hun ogen - Joods leek, maar vergat dat veel waarheid niet zozeer Joods, maar vooral Bijbels was. Tegelijkertijd stond de deur wel open voor veel heidense invloeden die vanuit het Romeinse Rijk de christelijke Staatskerk binnenkwamen, om er te blijven. De geschiedenis leert ons dat Keizer Constantijn weliswaar de kerk van het Christendom haar macht gaf, maar dat de Kerk van Christus van belangrijke fundamenten werd ontdaan.
Christus centraal in Bijbelse feesten
De Kerk van vandaag heeft nauwelijks aandacht voor de Bijbelse feesten die God in het Oude Testament opdroeg te vieren en dat is de reden waarom bijna niemand er mee is opgegroeid. Die feesten leken voor christenen niet meer relevant, omdat door de komst van Jezus Christus een nieuwe tijd zou zijn aangebroken waarin deze feesten achterhaald waren.
Maar er is iets opmerkelijks; in het boek Wake Up! dat in 2014 verscheen wordt uitgebreid beschreven dat deze Bijbelse feesten door God in Deuteronomium en Leviticus zelf waren ingesteld met een doel. Ze bleken repetities of schaduwen te zijn van toekomstige gebeurtenissen, waarin Christus toen al centraal stond. Elk van deze feesten laten een belangrijk heilsfeit zien die Jezus Christus later als de Zoon van God zou vervullen.
Christus vervulde de diepe betekenis
God instrueerde het volk om de sabbat en de zeven feesten te vieren. De voorjaarsfeesten bestaan uit het Pesachfeest, het feest der Ongezuurde Broden en Eerstelingen en God bepaalde hiervoor vaste kalenderdagen. Wat lang onopgemerkt bleef was dat Jezus Christus tijdens Zijn bediening de diepe betekenis van elke van de feesten letterlijk vervulde op de kalenderdag van elk van deze feesten en Hij zelfs op de daarvoor bestemde uren de rituelen vervulde die de priester(s) al eeuwenlang als schaduwen uitvoerden. Zo is het opmerkelijk dat Jezus Christus Zijn leven vrijwillig aflegde exact op de dag en het uur dat de Hogepriester in de Tempel het Pesachlam voor de natie slachtte.
Maar het Goddelijke patroon stopt daar niet. Want het Eerstelingenfeest dat jaarlijks werd gevierd was ook precies de kalenderdag waarop Jezus Christus in de vroege morgen als Eersteling opstond uit de Dood en ook de kalenderdag waarop het volk van de Hebreeërs eeuwen eerder opstond uit de Schelfzee en daardoor hun vrijheid kregen. God bracht Zijn Patroon aan door heel bijzondere dingen te doen op daarvoor bestemde kalenderdagen.
De dag waarop de Heilige Geest de Wet van Christus op de harten van de gelovigen in Jeruzalem schreef, was het aloude Pinksterfeest, het vierde feest in de reeks. Dit feest werd al eeuwenlang gevierd en een van de thema’s van dit feest was volgens de Joodse overlevering dat op die dag God de Wet aan het volk had gegeven bij de Sinaï en het verbond met hen had gesloten. Op die manier gaf Jezus Christus aan dat Hij de werkelijkheid was van die feesten die al eeuwenlang als een aanwijzing werden gevierd.
Nieuwsgierig?
Bent u nieuwsgierig geworden naar de andere feesten ? Nu Jezus Christus deze voorjaarsfeesten precies op de bestemde dagen vervulde, komt de vraag naar voren hoe de nog niet vervulde najaarsfeesten dan vervuld zullen worden? Deze feesten zijn nu nog niet vervuld, maar als God hier Zijn patroon volgt, zullen ook deze feesten in de nabije toekomst vervuld worden op hun bestemde kalenderdagen.
De najaarsfeesten bestaan uit het Bazuinenfeest, de Grote Verzoendag en het Loofhuttenfeest. Ook deze feesten worden door de kerken – ten onrechte – niet meer gevierd en daardoor missen christenen veel concrete aanwijzingen over de wederkomst van de Messias.
Opname, wederkomst en vrederijk
Het bazuinenfeest is de schaduw van een toekomstig moment dat door Jezus Christus vervuld zal worden als de gelovigen in Christus worden weggenomen van de aarde voordat de laatste periode van (Grote) Verdrukking aanbreekt. Paulus verwijst hiernaar als hij zegt dat dit zal gebeuren bij het klinken van de laatste bazuin (1 Korintiërs 15:52; 1 Tessalonicenzen 4:16 ev.). In hoeveel kerken staat de opname van de gelovigen nog op de agenda ? Toch is dit na het Pinksterfeest nu het eerstvolgende feest dat op Zijn vervulling wacht.
Daarna volgt op de Bijbelse kalender de Grote Verzoendag. Deze dag is voor de Joden nog steeds de meest heilige dag in het jaar. In de tijd van de tempel mocht de Hogepriester op deze dag het Heilige der Heilige binnengaan om verzoening tussen God en het volk tot stand te brengen. Na dit reinigingsritueel kwam de Hogepriester naar buiten en dat was voor het volk het teken dat de verzoening tot stand was gekomen. Is dit ook een schaduwritueel? Jazeker, want ook in de toekomst zal de Hogepriester van de gelovigen uit het Hemelse Heiligdom naar buiten komen en terugkeren naar de aarde. Dat is de dag van de Wederkomst van Christus, de dag waarop elk oog Hem zal zien.
Het laatste feest is het Loofhuttenfeest en verdieping van dat feest leert dat het de schaduw is van de start van het toekomstige Vrederijk. Het zal de periode zijn dat de Koning der koningen op aarde zal regeren en woning onder de mensen zal maken. Veel van deze informatie gaat verloren als we de Bijbelse informatie alleen maar geestelijk willen zien, maar zodra we onderkennen dat deze informatie heel concreet is, herontdekken we veel van Gods aanwijzingen.
We mogen Christus echt verwachten
De volgorde van de Bijbelse feesten leert ons ook veel over de opeenvolgende stappen die een gelovige in Christus in zijn geloofsleven mag zetten. Juist die volgorde behoedt ons voor veel misstappen.
Is de wederkomst van Christus echt zo concreet te verwachten en zijn wij werkelijk de generatie die dit zal meemaken? In het boek Wake Up! worden zeven tijdslijnen beschreven die aangeven dat de Bijbelse profetieën inderdaad leiden naar onze tijd. Zodra die tijdslijnen worden gecombineerd met de actualiteit van de gebeurtenissen in onze tijd, wordt snel duidelijk dat wij de komst van de Messias voor de gelovigen in Christus echt mogen verwachten.
Miel Vanbeckevoort & Arno Lamm
